Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Το τέρας στο τέλος του πύργου

Υπάρχουν κάποια παιδιά που στη ζωή τους αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Ας το παραδεχτούμε, δεν είναι και τόσο τυχερά. Το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η ψυχή τους δεν έχει την ίδια σκληράδα με κάποια άλλα παιδιά. Μπορεί το μεγαλείο της ψυχής τους να είναι δεκάδες φορές μεγαλύτερο, οι αντοχές τους, όμως, είναι περιορισμένες.

Υπάρχουν παιδιά που φοβούνται να πάνε στο σχολείο το πρωί, όχι επειδή δεν έχουν διαβάσει καλά τη «μετάφραση» στα Αρχαία, αλλά επειδή φοβούνται αυτόν που είδαν στην πόρτα του σχολείου τους. Υπάρχουν παιδιά που δεν ήξεραν πώς και αν θα πάνε πενθήμερη στο Λύκειο, επειδή ήξεραν καλά ότι οι όποιοι φίλοι είχαν δεν ήταν αρκετοί ώστε να βγουν μπροστά και να πουν πως τα θέλουν στο δωμάτιό τους κατά τη διάρκεια της εκδρομής. Υπάρχουν παιδιά που μπαίνοντας στην τάξη δεν ξέρουν ποιους απολίτιστους μπορεί να συναντήσουν δίπλα στην πόρτα και τι βρωμιές θα ακούσουν για την ύπαρξή τους.

Υπάρχουν παιδιά που λίγο έλειψαν να το βάλουν οριστικά κάτω και να μην αγωνιστούν για τίποτα από όλα όσα ονειρεύτηκαν, επειδή κάποιοι αμόρφωτοι άνθρωποι τους είπαν «πρέπει να φύγεις από εδώ» θεωρώντας μια μικρή πόλη της επαρχίας το γκέτο που τους κληρονόμησε ο μπαμπάς ή ο τραμπούκος θείος τους. Υπάρχουν παιδιά που έσφιξαν τα δόντια τους για να μην ξεσπάσουν σε λυγμούς, ακούγοντας δεκάδες προσβολές κατά τη διάρκεια πολλών, πολλών ημερών, μπροστά στους φίλους τους. Υπάρχουν παιδιά που έφτασαν στα άκρα.

Αυτά τα παιδιά ήταν που έβρισκαν διέξοδο στο γράψιμο ή τη μουσική. Αυτά τα παιδιά κλείστηκαν αρκετά βράδια στο δωμάτιό τους με τον σκύλο τους, μιλώντας του θεωρώντας πως ήταν ο μόνος φίλος τους. Αυτά τα παιδιά δεν ήθελαν να πάνε στα ιδιαίτερα μαθήματά τους, που ήξεραν πολύ καλά πως θα διέπρεπαν αν πήγαιναν, απλά επειδή ένιωθαν τόσο κουρασμένα από το πρωί στο σχολείο. Αυτά τα παιδιά έψαχναν σωσίβια σε παρέες- λύσεις ανάγκης για χρόνια μέχρι να βρεθεί ένας άνθρωπος να τα καταλάβει πραγματικά.

Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και πείσμωσαν να τα καταφέρουν. Πολλά από αυτά τα κατάφεραν. Είτε βρέθηκαν πάνω στη σκηνή των βραβείων Όσκαρ, είτε σε ένα γραφείο προσπαθώντας να μεταδώσουν τη γνώση και τη γνώμη τους σε άλλα άτομα. Αυτά τα παιδιά σήμερα θεωρούνται άξια παιδιά των γονιών τους – τι κι αν τότε πολλοί από αυτούς αδιαφορούσαν για το τι περνούσαν. Αυτά τα παιδιά δεν έφταιξαν σε τίποτα γιατί το μυαλό τους δεν έτρεχε πίσω από μια μπάλα ποδοσφαίρου, όπως όλων των υπολοίπων. Αυτά τα παιδιά ξέρουν τι πάει να ΠΡΟΣΠΑΘΩ, ΕΛΠΙΖΩ, ΔΟΥΛΕΥΩ, ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ.

Ευτυχώς αυτά τα παιδιά κάποια μέρα βρίσκουν φίλους πραγματικούς. Κάποια μέρα βρίσκουν ανθρώπους να τα αγαπήσουν για αυτό που πραγματικά κρύβουν στη ψυχή τους. Κάποια μέρα ακούν τη μουσική που τους αρέσει χωρίς φόβο και πάθος. Κάποια μέρα δεν κλείνονται στο δωμάτιό τους για να αποφύγουν τα αδιάκριτα βλέμματα.

Δυστυχώς αυτά τα παιδιά εξακολουθούν και ως μεγάλοι να φοβούνται ποιος θα βρεθεί στον δρόμο τους στην επόμενη γωνία. Αυτά τα παιδιά εξακολουθούν να φοβούνται μην πληγωθούν. Αυτά τα παιδιά εξακολουθούν να κλαίνε τα βράδια, γλύφοντας τις πληγές τους που ακόμα πονάνε και ας μην είναι ανοιχτές.

Ένα από αυτά τα παιδιά είμαι κι εγώ. Και δεν ντρέπομαι. Για τον δρόμο που διένυσα. Για αυτά που πέρασα. Για αυτά που κατάφερα.


Ο σχολικός εκφοβισμός, η βίαιη συμπεριφορά και το bullying είναι έγκλημα κατά της ψυχής ανυπεράσπιστων παιδιών και πρέπει να διώκεται όσο και ένα έγκλημα εναντίον ενός ενήλικα. Βοηθήστε όλοι ώστε κάθε χρόνο ολοένα και λιγότερα παιδιά να κλαίνε μόνα στο δωμάτιό τους για όσα αντιμετωπίζουν.