Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

«Το Αγαπάω Αυτό Που Μισείς»

Πολλές φορές αρκεί μόνο μια στιγμή για να σε πάρουν τα δάκρυα και να ξύσεις πληγές που κρατούσες ανέγγιχτες για χρόνια ολόκληρα. Άτιμο πράγμα οι αναμνήσεις, φίλοι μου. Μπορεί να νιώθεις πως δεν θυμάσαι τίποτα, μα εντελώς τίποτα, από ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής σου και ξαφνικά να έρχονται πίσω ένα ένα σαν κομμάτια ενός παζλ που βρήκες διαλυμένο και με μανία τα βάζεις στη σειρά.

Είναι εκείνες οι στιγμές που μαζεύεις ένα ολόκληρο σπίτι από μια μετακόμιση και ό,τι θεωρείς ότι δεν σου χρειάζεται το παραχώνεις στο δωμάτιο που «θα μαζέψω αργότερα». Και εκεί στοιβάζονται πράγματα, κομμάτια δικά σου, διαλεγμένα με το δικό σου γούστο, που για κάποιο λόγο δικό σου θες να το απωθήσεις από τη σημερινή σου πραγματικότητα. Και τι γίνεται όταν ένα τουβλάκι του Jenga κουνηθεί και πέσουν όλα κάτω;

Κάπως έτσι κάνουμε και με τις ζωές μας. Στοιβάζουμε εμπειρίες και συναισθήματα, πρόσωπα, καταστάσεις και συναισθήματα σε ένα εσωτερικό κελάρι μέχρι που αυτό γεμίζει και αρχίζει και ξερνάει και ξερνάει και ξερνάει… Και έτσι όπως αναβλύζει όσα εσύ ο ίδιος απώθησες όλα αυτά τα χρόνια, περνάνε από μπροστά σου σαν ταινία όλα όσα εκπροσωπεί η κάθε μικρή λεπτομέρεια αυτών των αποθηκευμένων στοιχείων.

Αυτή η νύχτα για μένα είναι αυτό το κομβικό σημείο, που γύρισαν όλα πίσω, μετά  από περίπου μια δεκαετία. Αρκούσαν 20 δευτερόλεπτα μουσικής για να με κάνουν να επιστρέψω στο μπαράκι των 10 τετραγωνικών που καθόμουν και χάζευα το Ιόνιο, σχεδιάζοντας ένα λαμπρό μέλλον, εξυπηρετώντας παράλληλα περίεργους Βρετανούς και Σουηδούς τουρίστες.

Και τότε θυμήθηκα πόσο πολλά σήμαινε για μένα αυτό το «σχέδιο». Να μη ξεχνάτε τα όνειρά σας, φίλοι μου. Όχι απλά να μην τα ξεχνάτε, αλλά να τα θυμάστε. Να τα ανακαλείτε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα πολλά όμορφα στοιχεία κρύβουν μέσα τους και πόσα μπορούν να σας διδάξουν σήμερα, που είστε στου δρόμου τα μισά.


Για μένα, η παρακάτω μουσική αποτέλεσε το soundtrack κάποιων φεγγαράδων μου που μου έδειξαν τον δρόμο για να φτάσω σήμερα εδώ. Ίσως σας βοηθήσει κι εσάς, όπως εμένα απόψε που τη ξανασυνάντησα μετά από 12 χρόνια…