Φέτος τα Χριστούγεννα

Απόψε αποφάσισα να σας γράψω για τα φετινά διαφορετικά μου Χριστούγεννα. Θες επειδή ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω, θες επειδή μεγάλωσα, θες επειδή βρέθηκα κατά λάθος χωρίς αμάξι; Ό,τι από τα προαναφερθέντα και αν είναι η αιτία, τα φετινά Χριστούγεννα μου ήταν διαφορετικά.

Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει περίοδος διακοπών στη ζωή μου που έχω βγει λιγότερο. Γενικά εγώ ήμουν αυτό που περιέγραφε το «είμαι γυναίκα του γλεντιού» αλλά σε μουσάτη έκδοση. Και θα βγαίναμε και θα μπαίναμε και θα μεθάγαμε και όλα. Φέτος ήθελα να ‘ναι περίπου έτσι, αλλά η μοίρα (#spooky) είχε άλλα σχέδια.

Ξαφνικά βρέθηκα να ζω ξανά σαν 5χρονο και να περνάω ώρες ατέλειωτες στο σπίτι μου, δίπλα στο δέντρο και το τζάκι, να πίνω καφέ σε χριστουγεννιάτικες κούπες και να χαζεύω κάθε τρεις και λίγο το iPhone για να δω τι νέο έχει συμβεί στον έξω κόσμο. Όταν αποφάσισα να περάσω το κατώφλι της πόρτας δεν αποδείχθηκα και πολύ ριψοκίνδυνος. Κατευθύνθηκα στο σπίτι του θείου μου, που έκανα παρέα με τον αξιαγάπητο σκύλο του και εκεί πάλι δίπλα στο δέντρο και το τζάκι.

Τις φετινές γιορτές, όμως, έκανα δύο μοναδικές εξόδους. Μία ημέρα πριν ξεμπερδέψω με τα του γραφείου αποφάσισα να πάω στο «ΦΩΣ» να δω τη σύμπραξη της Νατάσας Θεοδωρίδου και του Γιώργου Θεοφάνους επί σκηνής, μαζί με πολυαγαπημένους φίλους που πραγματικά κάνουν πιο όμορφη την προσωπική μου ζωή. Επίσης, μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα, παρέα με μια από τις πιο καλές μου φίλες και συναδέλφους, πήγα για καφέ. Ξέρετε από αυτούς τους «δεν θα αργήσω μαμά» που καταλήγουν στο «καλέ εσύ ακόμα ξύπνια είσαι;». Η εμπειρία μας σε ένα άδειο (κυριολεκτικά) μπαρ με έναν και μοναδικό συμπαθέστατο barman, που μάλλον μας είδε σαν όαση παρέας μες στο απόγευμα, νομίζω θα είναι από αυτές τις χριστουγεννιάτικες στιγμές που θα θυμόμαστε τα προσεχή χρόνια και θα χαζογελάμε.

Και την παραμονή, βρε μονόχνοτε, έκατσες σπίτι; Εύλογο το ερώτημα, αναμενόμενη η απάντηση. Όταν έχεις σύσσωμη την οικογένειά σου σπίτι, δεν μπορείς να μη φας ασταμάτητα. Και όταν φας ασταμάτητα δεν μπορείς να πεις «ναι» ακόμα και στο υπερπάρτυ που σε έχει καλέσει η καλή σου φίλη. Και έτσι έκατσα με τον μπαμπά, μέχρι τις 4 τη νύχτα, να συζητάω για το savoir vivre στα μπουζούκια, προσπαθώντας να του δώσω λογική απάντηση στο ερώτημα «ποια είναι επιτέλους η Ελένη Χατζίδου;».

Και ξέρετε, φίλοι μου, τελικά ήταν από τα πιο ωραία Χριστούγεννα στη ζωή μου. Δοκιμάστε για μια φορά να πείτε «όχι» σε όλα αυτά που μπορείτε να κάνετε όλο τον χρόνο και να δείτε αν μπορείτε να αντέξετε τους δικούς σας ανθρώπους για τρία 24ωρα χωρίς δουλειά ασταμάτητα. Αν μπορείτε, τότε είστε σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Αν δείτε πως δεν, δεν πειράζει. Να θυμάστε πως τα επόμενα Χριστούγεννα, μερικούς από αυτούς, μπορεί να μην τους έχετε μαζί σας. Τότε, θα δείτε πόσο πιο όμορφα φαντάζουν όλα όσα σας καταπιέζουν.

Χρόνια πολλά σε όλους!

Υ.Γ. Για την Πρωτοχρονιά θα γράψω άλλο ποστ. Με ανασκόπηση και νέους στόχους. Αμέ.

'Εξι μήνες & έξι νέα μαθήματα

Τελευταία, δηλαδή τους πιο πρόσφατους 6 μήνες, νιώθω πως αλλάζω.

Μηδενισμός. Αν συμβιβαστείς με αυτό, βρίσκεις τα σημαντικά και χαίρεσαι με πράγματα που μέχρι χθες θεωρούσες αυτονόητα. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις πόσο μονάδα είσαι στον πλανήτη επάνω.  

Ασημαντότητα . Αν τα ‘χεις καλά με τον εαυτό σου, είναι εύκολο να καταλάβεις τους ανθρώπους που δεν το έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής. Βλέπεις να παλεύουν να αποδείξουν στο δίπλα τους ότι υπερέχουν σε ένα μικρό ποσοστό από το γειτονικό τους τίποτα. Και τι καταφέρνουν; Προβάλλουν τη φαιδρότητα που τους δίδαξε η κληρονομική τους ανικανότητα και προσπαθούν να την προβάλλουν ως «μοναδικό χαρακτηριστικό».

Μεγαλοστομία. Ωραίο πράγμα, αν είσαι πολιτικός. Βαρετό πράγμα αν είσαι… πολιτικάντης. Τα τελευταία χρόνια, επί κυβερνήσεων twitter (πριν τα λέγαμε κατ’ ιδίαν στα msn), όλοι σκίζουν τις σάρκες τους για το κοινό καλό. Το ποιο; Με ρώτησες εμένα, διαφορετική μου συνάνθρωπε, αν το «κοινό» πόσο με ακουμπά εμένα ως ύπαρξη; Και δεν σου μιλώ για βασικές ηθικές αξίες, αλλά για πρόσκαιρα πολιτικοινωνικά θέματα, που νομίζεις πως θα λύσεις κάνοντας like στη LiFo επειδή είναι αριστερίζουσα.

Βιτρίνα. «Αγορίνα μου, πόσο σε αγαπάω να ξερες». Φράσεις passepartout για να δείξεις πόσο πολύ θες να γίνεις ένας νέος γυμνοσάλιαγκας στον νέο μαλάκα που σου γνώρισε ο παλιότερος μαλάκας της παρέας σου. Φυσικά, όλοι οι μαλάκες έχουν κοινό παρανομαστή την ανωτερότητα του μηδενός που προανέφερα αλλά και περισσό ύφος να σε πείσουν πως όχι απλά την αξίζουν, αλλά σχεδόν την εφηύραν.

Ημιμάθεια. Στη ζωή μου προσπαθώ να μαθαίνω. Με τον τρόπο μου. Δεν διαβάζω, γιατί μου πέφτει βαρύ. Αλλά σερφάρω, ενημερώνομαι, βλέπω πολύ σινεμά, ακούω πολλή μουσική, βλέπω ξένη τηλεόραση. Προσπαθώ τουλάχιστον. Δεν σπουδάζω, αλλά μαθαίνω. Δεν σταμάτησα ποτέ να ενδιαφέρομαι για αυτά που μου κερδίζουν την προσοχή. Μπορεί αυτό να ‘ναι δυο νέα τραγούδι ή ένα κρυφό μήνυμα από μια φιλοσοφία ζωής ενός ρόλου σε μια ταινία. Γούστο μου και καπέλο μου το πώς θα μορφωθώ παραπάνω. Εγώ την προσπάθειά μου την έκανα. Κι αν είναι τα μπουζούκια μια πηγή πληροφόρησής μου, έλα να μάθεις κι εσύ δυο πράγματα παρέα. Μην κρίνεις πίσω από το αδιάτρητο τζάμι που έχτισες με χαρτί. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο σπάσω ή να στο σκίσω, αλλά αν ασχοληθώ θα στο κάψω. Οι λίγες γνώσεις που επιδεικνύονται για σημαντικές, συνήθως είναι ανέκδοτο. Να εύχεσαι να βαριέμαι ή να ασχολούμαι με κάτι άλλο.

Σύγκριση. Εδώ δεν έχεις να κάνεις κάτι εσύ, αλλά εγώ και ο αυτοματισμός μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς θυμάμαι τα πάντα. Και συγκρίνω. Ανθρώπους, καταστάσεις, συμπεριφορές. Και βαθμολογώ. Δίκαια και απόλυτα. Αν δεν περάσεις τη βάση μια, σε πάω στην παράταση. Η παράταση οδηγεί στον ξαφνικό θάνατο. Και ο θάνατος οδηγεί στη λήθη. Η λήθη έχει αναλαμπές. Να εύχεσαι να σου χαρίσω μία, αλλιώς μπορώ να κοιμίσω όχι μόνο εσένα, αλλά και την ανάμνησή μου προς την ύπαρξή σου. Μπορώ να σε διαγράψω από το σύμπαν μου.

Αυτά για τώρα. Τώρα ξέρεις πόσο αλλάζω και τι σκέφτομαι.

Πρόσεχε να συναντηθούμε κάπου στο ενδιάμεσο.

Κατά τα άλλα, καλά να περνάς… αγάπη μου.

26 Μάηδες προσπάθειας

Σε λίγες μέρες γίνομαι 26 και αυτό δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Απλά συμβαίνει. Τελοσπάντων, υπάρχουν «πράγματα» στη ζωή που δεν μπορείς να τα αποτρέψεις. Γίνεσαι 26, ψοφάει το αμάξι σου, βρέχει τη μέρα που φοράς εσπαντρίγες, γαμιέται ο Δίας. Ναι, καλά κατάλαβες. Τα ‘χω ζήσει όλα αυτά στο πρόσφατο παρελθόν ή παρόν.

Και εκεί που λέω «δεν μπορεί, δεν θα γκρεμιστεί ο πλανήτης», όντως δεν γκρεμίζεται. Παράξενο ε; Και τότε οι μαύρες σκέψεις μου, τι με φόβιζαν; Για να πω την αλήθεια, από τα 23 και μετά έδωσα πολύ χώρο στους φόβους μου. Να φταίνε οι ειδήσεις; Να φταίει η αγαμία (sorry, η εσωστρέφεια); Όποια κι αν ήταν η αιτία, εγώ έπεσα στην παγίδα. Δούλευα, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο.

Και τώρα δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά πού και πού σκέφτομαι δυο πράγματα (ή καλύτερα δυο πρόσωπα). Τι αδυναμία συγκέντρωσης κι αυτή; Ξέρω ότι από έναν τόσο ρομαντικό άνθρωπο περιμένεις να γράψει ότι σκέφτεται έναν μεγάλο έρωτα, που το πρωί φέρνει food basket στο κρεβάτι και το βράδυ κάνει έρωτα υπό το φως κεριών με άρωμα καρύδα… Η μόνη επαφή μου με την καρύδα, σας ενημερώνω, είναι ένα αφρόλουτρο που συνηθίζω να αγοράζω εδώ και χρόνια. Όσο για τα κεριά, άφθονα στις εισόδους των εκκλησιών!

Τέλος πάντων, αυτό που σου λέω είναι ότι η ζωή μας αλλάζει. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Και εσύ πρέπει να ‘σαι σε εγρήγορση να την αντιμετωπίσεις – πράγμα που είχα ξεχάσει τα τελευταία δύο χρόνια. Το να δέχεσαι παθητικά τον ρου της ιστορίας, καλό δεν είναι. Πλέον κινώ κι εγώ τα νήματα, λύνω τα αινίγματα, απαντώ στις ερωτήσεις- παγίδα.

Η μάνα μου, πριν λίγες ώρες, με ρώτησε ποια περίοδο της ζωής μου θα ήθελα να ξαναζήσω από την αρχή… Τότε σκέφτηκα πως για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θέλω η κατάσταση να γίνει «όπως τότε». Τότε, γιατί προσπάθησα να φτάσω εδώ; Αντίθετα, θα ήθελα να ξαναζήσω μια περίοδο της ζωής μου για να φερθώ καλύτερα. Όχι στον κόσμο, αλλά σε μένα. Πέρασε καιρός που δεν με τιμούσα. Δεν με ντρόπιασα, αλλά δεν με νοιάστηκα ούτε λίγο.

Και χθες με έπιασα να κάνω την υπέρβαση. Ενώ υπό άλλες συνθήκες θα έκανα έναν δακρύβρεχτο μονόλογο περί μεγάλων συναισθημάτων, επέλεξα να μείνω σταθερός στο «βλέπουμε». Γιατί όσες φορές θέλησα να… δω, μου έκλεισαν εντελώς τα φώτα. Γενικά με τη ΔΕΗ καλά δεν τα πήγα ποτέ – τι τα θες;  Γιατί τι σημασία έχουν οι αγκαλιές, αν σου στερούν το περπάτημα πλάι-πλάι; Κάτι δικά μου… Αν με πιάνεις, είσαι μάγκας και φίλος μου.

Αυτά, όλα στα είπα. Δεν θα κλείσω με συμπέρασμα, μόνο με ευχή. Πριν λίγες ημέρες άκουσα την Ελεωνόρα Ζουγανέλη να τραγουδά «Από έρωτα» τους εξής στίχους: «Όσοι μας είδανε μαζί, τον έρωτα φοβούνται. Δεν ξέρω αν μας ζηλεύουν ή απλώς αν με λυπούνται. Δεν ξέρουν τι είναι το μαζί γι’ αυτό δεν αγαπούν». Αυτή είναι η ευχή μου… Να βρουμε όλοι μια αγάπη, μεγάλη, ζηλευτή, γεμάτη, σαρωτική. Μα πάνω από όλα, μια αγάπη δικιά μας. Ανάμεσα σε δυο. Όχι αντικειμενικά αποδεκτή, προσωπικά επιλεκτική. Και να μας βλέπουν και να μας ζηλεύουνε. Γιατί μπορούμε.

Σοβαρά τώρα;

Σήμερα δεν ήθελα να γράψω. Σχεδόν απέφευγα την οθόνη του υπολογιστή όπως ο διάολος το λιβάνι. Τύπου περνούσα από μπροστά του και έτσι κλειστός όπως ήταν ένιωθα μοχθηρές γλώσσες να ξεπηδούν ανάμεσα στην ύπουλη χαραμάδα μεταξύ συρμού και αποβάθρας εε μεταξύ οθόνης και πληκτρολογίου και να μου λένε έλα σε μας, έλα σε μας, έλα σε μας. Κάτι σαν τους τσέλιγκες στα Βλάχικα της Βάρης.

Και αντιστάθηκα. Έβαλα Disney Channel και είπα να δω κάτι ποιοτικό, όπως το House Of Mouse. Εκεί που άκουγα το πολύ ενήλικο «ο φίλος του παιδιού είναι ο φίλος μας ο Ζου» άρχισα ανέμελα να σκρολάρω στο iPhone app του facebook μου μπας και πω καμιά μαλακιά, βγάλω κάνα γκομενάκι, κανονίσω καμιά δουλειά, βρω τον έρωτα της ζωής μου, το λαχείο, κάτι χαμένες κάλτσες, κάτι τελοσπάντων ήθελα να βρω.

Αντίθετα με όλα τα παραπάνω χρήσιμα πράγματα, έπεσα πάνω σε μια διαφήμιση του Epsilon Channel για την επερχόμενη πρεμιέρα της Χριστίνας Λαμπίρη στις 7 το πρωί της Δευτέρας – καημένε μεροκαματιάρη που σου λαχαίνει να ξυπνάς στις 6.30 το πρωί σε λυπάμαι ήδη αν επιλέγεις να δεις κουτσομπολιά τα αξημέρωτα. Τελοσπάντων στο θέμα μας. Πατάω την εντυπωσιακή κατά τα άλλα φωτογραφία του Χριστινιού, πάω στο fan page του νεότευκτου καναλιού και τι να δω. ΔΕΚΑΔΕΣ σχόλια, κάτω από κάθε ποστ, αγανακτισμένων τηλεθεατών που τι ζητούσαν;

ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΩΡΑ Η ΠΑΟΥΛΙΝΑ. Έτσι όπως σας το λεω. Άλλοι με διάθεση οπαδική, άλλη με διάθεση παρακλητική, άλλοι με καθόλου καλή διάθεση γιατί μπορεί κάτι να χαν πάθει μες στη βδομάδα –που ξέρεις- ζητούσαν με κάθε έννομο ή παράνομο τρόπο να μην αλλάξει ώρα η σειρά. Ενδεικτικά και για να μη με πεις τρελό σου κάνω κόπι-πέιστ μήνυμα αναγνώστριας/τηλεθεάτριας/πιθανότατα τηλεοπτικού τζάνκι: «Παρακαλουμε να εξακολουθησει η Παουλινα να προβαλλεται τη ωρα που προβαλλοταν μεχρι και σημερα και να μην αλλαξει ωρα, Στις 12 και μιση που θα προβαλλεται απο Δευτερα ειναι δυσκολο να το παρακολουθουν πολλα ατομα λογω εργασιας,σχολειου και αλλων υποχρεωσεων! Ειναι η μονη ποιοτικη σειρα αυτη τη στιγμη στην τηλεοραση μην μας τη στερησετε!».

WTF. Γιατί; Δουλειές δεν έχετε; Δηλαδή ΟΚ, φαίνεται πως έχετε. Αλλά αν έχετε, γιατί έχετε; Βγάλατε εσείς πανεπιστημιακό τίτλο και τώρα πληρώνεστε για κάτι, ενώ παράλληλα γράφετε κάτι σαν το παραπάνω σε δημόσια θέα; Και εκεί που οκ θα μου πεις σιγά ρε μαϊντανέ, που γράφεις στο Γιουπιιι και κάτι μας το παίζεις, εσύ με τι ασχολείσαι; Θα σου πω απλά πως μέχρι Παουλίνα δεν φτάνω. ΟΚ είδα Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, γιατί είχε ωραία σκηνοθεσία, καλή φωτογραφία, ωραία βυζιά η Χουρέμ (η πρώτη, όχι αυτή η φόλα) και ωραία πλουμιστά χαγιάτια να χαζεύω. Αλλά ρε φίλε, την Παουλίνα;

Και αν εγώ προσπαθώ, φίλε αναγνώστη, να σου γράψω ένα καλογραμμένα, αστείο, ποιοτικό, νεανικό αλλά όχι παιδιάστικο, χαρούμενο αλλά όχι χαζό, ενδιαφέρον αλλά όχι επιστημονικό, κείμενο, ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ??????????? Μου το λες τόσο απλά; Όταν οι Ράδιο Αρβύλα σου λέγανε πως υπάρχει και αυτή η τηλεόραση, δεν κατάλαβες ΠΟΤΕ ότι η τηλεόραση που είχε μέσα Παουλίνα ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕ?

Αυτά. Τα λίγα. Τα αγανακτισμένα.

Παουλίνα συγγνώμη, δεν είναι κάτι προσωπικό.

Η πετρ(ι)α

Που λες, φίλε αναγνώστη, απόψε έκανα καμπάκ στο γυμναστήριο και πόσο χαμός δεν φαντάζεσαι. Και να ο trainer να λέει ωπ που σαι φιλαράκι, λες και μπήκε το καμάρι της επιχείρησης και δώσε πόνο αδελφέ και δεν συμμαζεύεται. Το πίστεψα κι εγώ και του λέω αντέχω και κάπου εκεί ήταν που γέλασε ένα ελλειπτικό και κάτι βαράκια – παιδιά είναι κι αυτά μη νομίζεις.

Γυρνώντας σπίτι κι αφού αγόρασα μπιφτέκια γαλοπούλας, αδιαφορώντας για το συμπαθές πουλερικό, τιμώντας τη φιτ διάθεση της ημέρας, οδηγούσα στην Κηφισίας και το έπαιζα άλλη Ελεωνόρα Ζουγανέλη τύπου κλαίω κι οδηγώ και κάτω απ τη ζακέτα φοράω νυχτικό. Νυχτικό δεν φορούσα, γιατί με μη αποτριχωμένο μπούτι πολύ δε λέει, αλλά εκεί που έφτανα στο Golden Hall και ένιωθα περισσότερο δεξιός παρά ποτέ, ακούω ένα «τσακ» τοσο δυνατό που πραγματικά πίστεψα ότι η limo μου παρέδωσε το πνεύμα.

Μέσα σε δύο λεπτά και πρωτού καλά καλά φτάσω δαχτυλίδι περνάει όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου: τότε που πήγα για πρώτη φορά στη Μελωδία της Ευτυχίας, τη μέρα που είδα για πρώτη φορά Big Brother, φυσικά τα επικά live του Fame Story, την πρώτη εμφάνιση του Μαρτάκη στο Dream Show, το 504 χλμ βόρεια της Αθήνας, τα Υπέροχα Πλάσματα, τους S1ngles, το Mega Star και γενικά ό,τι λάχει μάνα μου και θυμόμουνα.

Σημασία δεν έδωσα στο «τσακ», μη ψαρώνεις. Απλά τα θυμήθηκα όλα αυτά και σκέφτηκα πόσο τυχερός είμαι που ενώ έζησα για ακόμα μια φορά στα άκρα, ακούγοντας το τρομερό αυτό ηχητικό εφέ, επέζησα και συνέχιζα να οδηγώ την αμαξάρα μου στην εγχώρια autostrada.

Παράλληλα να ξέρεις άκουγα και Love Radio και τον καταπληκτικό Άγγελο Τριάντη να λέει πως το χιούμορ είναι πύλη σοφίας και ένιωσα λίγο πιο σημαντικός από τον Κώστα Τσάκωνα, γιατί μια φίλη μου μου χε πει αχ ρε Κωνσταντίνε, τέτοιο χιούμορ και πάει χαμένο - να δουμε ποιος θα το καταλάβει. Ξεπερνώντας πως η φίλη μου ίσως εννοούσε πως δεν είμαι μοντέλο παρά ένας έξυπνος χιουμορίστας, σκέφτηκα πως ο ραδιοφωνικός παραγώγαρος μιλούσε για μένα και του τουήταρα και πόσο σημαντικός ένιωσα που με έκανε ΑρΤι να μη στα λέω. Στιγμή καταξίωσης (παύση).

Ε και κάποια στιγμή έφτασα σπίτι. Έστριψα τ’ ανηφόρι το στενό που με κάνει να νιώθω πως μένω σε φτωχογειτονιά και δεν με κάνει να ξεχάσω από πού ξεκίνησα, σαν άλλη κορδελιάστρα (παλιά με λέγανε Άντζελα – στενοί φίλοι, μη φανταστείς ελεύθερα) και πάρκαρα. Κατεβαίνω από την κόκκινη αμαξάρα, μήκους ενάμιση μέτρου, κοιτάω από δω, κοιτάω από κει, κοιτάω κάτω, κοιτάω πάνω –πανσέληνος μαλακά μου πάμε σπίτι- και ΤΙΠΟΤΑ. Μια πλάνη το «τσακ»; Να θυμήθηκε ο Θεός, που το χα πει προψές θε μου δως μου ένα σημάδι, και να ευκαίρησε εκείνη την ώρα; Ποιος ξέρει;

Έβαλα συναγερμό, ανέβηκα σπίτι και έφαγα τα γαλόπουλα. Εσύ απόψε φάγατε καλά; Αυτό θέλω να ξέρω γω. Κατά τα άλλα, πετριά θα ‘ταν. 

Να ‘μαστε πάλι εδώ.

Τι κάνετε; Εγώ μια χαρά (υπερβολή).

Τις τελευταίες μέρες, ενώ δεν συμβαίνει κάτι τραγικό, περνάω δύσκολα. Δηλαδή όχι ακριβώς δύσκολα, τύπου τι μου συμβαίνει Παναγιά μου και αχ να πάω στην Τήνο με τα γόνατα. Είναι αυτές οι μέρες που δεν ξέρεις ακριβώς τι τους λείπει, να καλή ώρα όπως όταν πας σε μια κηδεία ανθρώπου που δεν ξέρεις καλά. Νιώθεις πως κάνεις κάτι καλό, αλλά δεν ξέρεις τον λόγο.

Έτσι κι εγώ αυτές τις μέρες κάθομαι και κοιτάω τον ουρανό και λέω νταξ μωρέ, αυτό μάλλον είναι που λένε ζωή και καθημερινότητα. Όχι, αυτές τις μέρες σημαντικά προβλήματα δεν έχω. Νιώθω καλά, υγιής, όμορφος, παραγωγικός, με ζήτηση, με συζήτηση. Οπότε κανένα πρόβλημα με μένα.

Και ποιος είπε ότι έχω πρόβλημα με μένα; Με τους άλλους έχω. Χα! Γενικά, υπό άλλες συνθήκες και σε μια άλλη εποχή, θα ήμουν ένας κακός αυλικός βασιλιά, ίσως και ο ίδιος ο εστεμμένος, που θεωρητικά θα χαρακτηριζόταν ως μισάνθρωπος γιατί το μόνο που θα τον ένοιαζε θα ήταν η καινούρια του άμαξα και ο χορός που θα πρέπει να παραβρεθώ τον άλλο μήνα και ουφ τι σόι φράκο να φτιάξεις πάλι με πανάκριβα μετάξια και εξωτικά φτερά.

Αντίθετα, ζω στην Αθήνα του 2014. Μίζερο, αλλά συνάμα ελπιδοφόρο. Να σκεφτόμουν σήμερα πόσο μαγικό είναι αυτό που συμβαίνει κει κάτω στην Αμφίπολη και φανταζόμουν πως ιστορικοί του μέλλοντος θα βρουν τον τάφο μου και θα πουν μαλάκα μου, πολύ τον αγαπούσαν αυτόν εδώ οι δικοί του. Γιατί στην τελική, όχι καρυάτιδες δεν θέλω στον τάφο μου, μόνο να ‘ναι στο Α’ νεκροταφείο της Αθήνας να πιάνω πού και πού κουβέντα με την Αλίκη και την Τζένη – γιατί κακά τα ψέματα στην Ελλάδα του σήμερα τι άλλο έμεινε να θαυμάζεις; Εντάξει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη μνήμη του οποίου ψηφίζω ακόμα Δεξιά, αλλά δεν νομίζω πως είναι στο Α’ γιατί οι απόγονοι του φτιάχνουν Ιδρύματα για κάνουν τάφους πριβέ. Τι σας νοιάζει εσάς πού θα θαφτώ εγώ θα μου πείτε. Με το δίκιο σας.

Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούσαν βασανιστικά χωρίς adsl στο σπίτι για μια βδομάδα, γιατί ο ΟΤΕ μπήκε στη νέα εποχή της vdsl και μας έκοψε και το τηλεφωνικό σήμα για να μάθουμε πιθανότατα τι είχαμε και τι ζητάμε να χουμε. Και παράλληλα η Vodafone μάλλον ξέχασε πως η Κηφισιά είναι ένα σικ προάστιο με 2500 ευρώ το τετραγωνικό (στα δεκαετίας μη νομίζεις τίποτα νεόκτιστα) και μου έβγαζε no service το φοιτητικό καρτοκινητό μου, που χτυπάει σε iPhone 5S γιατί έχουμε και ένα πρόσωπο ρε πούστη μου.

Μέχρι που έκανα και κήρυγμα στον κολλητό μου περί ηθικής, τόσο πολύ βαριόμουν. Δηλαδή ποιος εγώ; Πού σαν την Ασπασία πετάω το τακούνι κι ανεβαίνω στο τραπέζι. Τι τα θες, νομίζω αρχίζω και τα χάνω. Πόση βαρεμάρα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;

Και τώρα που μιλάμε, σκατά μιλάμε εγώ σου γράφω μόνος μου έναν ακατανόητο μονόλογο, γύρισα σπίτι, έβαλα ταινίες και είδα 5 λεπτά από το Mama Mia, 5 λεπτά από το Δεσποινίς Διευθυντής, 5 λεπτά από τον Σωματοφύλακα και 5 λεπτά από το Pretty Woman. Δηλαδή όλα μαζί τελείωναν; Και έκατσα και είδα μετά το Κοινωνία Ώρα Μηδέν –γιατί δεν είχε κάτι άλλο να δω- και μαλάκα μου, πόσο ωραίος ο Κούρκουλος, δεν τον είχα προσέξει ποτέ και κρίμα που δεν του μοιάζω.

Ε αυτά, όλα σας τα ‘πα. Εσείς, όμως, δεν μου είπατε. Όλα καλά;

Η πρώτη μου φορά

Πριν ξεκινήσεις το διάβασμα, πάτα play εδώ. Έτσι κυλάει καλύτερα. 

Είναι η πρώτη μου φορά. Η πρώτη φορά που θέλω να πετύχουν τα πράγματα. Βαρέθηκα τα λάθη και κυρίως τα λάθη μου. Πώς γίνεται να συμβουλεύεις, αν εσύ δεν εφαρμόζεις τους κανόνες; Και δεν είναι θέμα σκοπού, δεν είναι θέμα στόχου. Είναι θέμα ενηλικίωσης, εξέλιξης, αυτοσεβασμού.

Αφορμές στη ζωή υπάρχουν πάντα – σχεδόν ούτε νερό δεν πίνουμε, αν δεν υπάρξει αυτό το κάτι που θα μας ζεστάνει. Ωστόσο, οι αφορμές δεν αρκούν πάντα ώστε η ξαφνική αλλαγή να γίνει κάτι μόνιμο, μεστό. Κάτι χαρακτηριστικό.

Είναι η πρώτη φορά που η σελίδα όχι απλά πρέπει να γυρίσει, αλλά επιβάλλεται. Και δεν επιβάλλεται εξ ανάγκης, αλλά εκ πεποιθήσεως. Για να προχωρήσεις στη ζωή σου πρέπει να σπάσεις δεσμά, να αποχωριστείς, να ματώσεις, ίσως και να πληγωθείς βαθιά. Το θέμα δεν είναι όμως να κάνεις την πρώτη κίνηση, να νιώσεις το τραύμα και μετά να γυρίσεις πίσω σαν πληγωμένος γάτος, γλείφοντας την πληγή σου.

Μάτωσες; Γδάρθηκες; Εμπρός, λοιπόν, συνέχισε. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Αφού την έχεις την πληγή ήδη. Και αν γυρίσεις πίσω; Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι μάτωσες τσάμπα και βερεσέ και θα πρέπει να ξαναματώσεις για να πας όχι μόνο πιο πέρα, αλλά εκεί που είχες φτάσει ήδη.

Οπότε, αυτή είναι η στιγμή. Αυτή είναι η πρώτη φορά. Που όλα θα γίνουν σωστά. Όχι όπως πρέπει, αλλά όπως σου πρέπει. Όπως ακριβώς σου αξίζει. Ο λαός λέει τα περί τροχού και όχι άδικα. Ο τροχός γυρνάει μόνο και ναι, ο φτωχός γαμάει. Και άσχημα, μάλιστα, αν τον έχεις πονέσει παλιότερα. Το μόνο που ο σοφός λαός – σοφά – δεν αποκαλύπτει είναι ότι για να γυρίσει ο τροχός πρέπει κάποιος να τον σπρώξει. Και αν δεν είσαι εσύ αυτός, τότε ποιος;

Αν τα πρώτα 50 χρόνια είναι δύσκολα, αναλογίσου πόσο δύσκολες είναι δυο μέρες για κάτι που μπορεί και αξίζει να κρατήσει δυο ζωές. Σκέψου το και θα με θυμηθείς. Εγώ πάντως τα μηνύματά μου τα πήρα. Και είναι η πρώτη μου φορά.  

«Το Αγαπάω Αυτό Που Μισείς»

Πολλές φορές αρκεί μόνο μια στιγμή για να σε πάρουν τα δάκρυα και να ξύσεις πληγές που κρατούσες ανέγγιχτες για χρόνια ολόκληρα. Άτιμο πράγμα οι αναμνήσεις, φίλοι μου. Μπορεί να νιώθεις πως δεν θυμάσαι τίποτα, μα εντελώς τίποτα, από ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής σου και ξαφνικά να έρχονται πίσω ένα ένα σαν κομμάτια ενός παζλ που βρήκες διαλυμένο και με μανία τα βάζεις στη σειρά.

Είναι εκείνες οι στιγμές που μαζεύεις ένα ολόκληρο σπίτι από μια μετακόμιση και ό,τι θεωρείς ότι δεν σου χρειάζεται το παραχώνεις στο δωμάτιο που «θα μαζέψω αργότερα». Και εκεί στοιβάζονται πράγματα, κομμάτια δικά σου, διαλεγμένα με το δικό σου γούστο, που για κάποιο λόγο δικό σου θες να το απωθήσεις από τη σημερινή σου πραγματικότητα. Και τι γίνεται όταν ένα τουβλάκι του Jenga κουνηθεί και πέσουν όλα κάτω;

Κάπως έτσι κάνουμε και με τις ζωές μας. Στοιβάζουμε εμπειρίες και συναισθήματα, πρόσωπα, καταστάσεις και συναισθήματα σε ένα εσωτερικό κελάρι μέχρι που αυτό γεμίζει και αρχίζει και ξερνάει και ξερνάει και ξερνάει… Και έτσι όπως αναβλύζει όσα εσύ ο ίδιος απώθησες όλα αυτά τα χρόνια, περνάνε από μπροστά σου σαν ταινία όλα όσα εκπροσωπεί η κάθε μικρή λεπτομέρεια αυτών των αποθηκευμένων στοιχείων.

Αυτή η νύχτα για μένα είναι αυτό το κομβικό σημείο, που γύρισαν όλα πίσω, μετά  από περίπου μια δεκαετία. Αρκούσαν 20 δευτερόλεπτα μουσικής για να με κάνουν να επιστρέψω στο μπαράκι των 10 τετραγωνικών που καθόμουν και χάζευα το Ιόνιο, σχεδιάζοντας ένα λαμπρό μέλλον, εξυπηρετώντας παράλληλα περίεργους Βρετανούς και Σουηδούς τουρίστες.

Και τότε θυμήθηκα πόσο πολλά σήμαινε για μένα αυτό το «σχέδιο». Να μη ξεχνάτε τα όνειρά σας, φίλοι μου. Όχι απλά να μην τα ξεχνάτε, αλλά να τα θυμάστε. Να τα ανακαλείτε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα πολλά όμορφα στοιχεία κρύβουν μέσα τους και πόσα μπορούν να σας διδάξουν σήμερα, που είστε στου δρόμου τα μισά.

Για μένα, η παρακάτω μουσική αποτέλεσε το soundtrack κάποιων φεγγαράδων μου που μου έδειξαν τον δρόμο για να φτάσω σήμερα εδώ. Ίσως σας βοηθήσει κι εσάς, όπως εμένα απόψε που τη ξανασυνάντησα μετά από 12 χρόνια… 

Reminder

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή τελικά που έρχονται για να σου θυμίσουν τις βασικές αξίες ή προσδοκίες σου σε αυτόν τον κόσμο. Είναι αυτές οι στιγμές, οι συγκυρίες αν θες, που σε κάνουν να δεις μπρος στα μάτια σου, τι είναι αυτό που ζητάς, τι είναι αυτό που κατάφερες, αλλά κι αυτό που κυνηγάς.

Σήμερα ήταν μια τέτοια στιγμή, κάτι σαν βραδιά ανασκόπησης. Μέσα σε δύο ώρες, σε τρεις αποσπασματικές συζητήσεις, πέρασαν από μπροστά μου εικόνες, αναμνήσεις, αλλά και πνιγμένα «θέλω» που είχα να σκεφτώ καιρό. Άνθρωποι που τους βλέπεις μια στο τόσο, αλλά τους αγαπάς γιατί έχουν «κάτι».

Από την άλλη, θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν στην καθημερινότητά σου, προσφέροντάς σου μόνο το απόλυτο τίποτα που τους διακατέχει. Αντιπαθώ αυτό το είδος των ανθρώπων, το μοχθηρό είδος των ουδέτερων.

Τον κακό μπορώ να τον πολεμήσω, τον καλό να τον εκτιμήσω, τον μαλάκα να τον ελέγξω… Τον σιωπηλό, όμως, δεν μπορώ να τον μαντέψω. Πανανθρώπινο το μήνυμα της σκέψης, αλλά εν προκειμένω πέρα για πέρα αληθινό. Αλήθεια, εγώ τους ουδέτερα άοσμους ανθρώπους τους τρέμω – δεν ξέρεις πότε θα στην κάνουν τη μαλακία και θα τρέχεις.

Το να με αντιπαθείς εν συνόλω το αποδέχομαι πλήρως, το να με συμπαθείς επίσης. Το να με συμπαθείς υπό (δικούς σου) όρους, συγγνώμη αλλά δεν θα στην κάνω τη χάρη να το πετύχεις. Όσο προσωπικό μου επίτευγμα είναι η αντιπάθεια, τόσο προσωπική είναι και η συμπάθεια. Δεν θα γίνω άλλος για να σου αρέσω, ούτε εσύ για να αρέσεις σε μένα. Κάπου στα μισά θα βρεθούμε. Όταν, όμως, αυτά μπερδεύονται, καταντά μύλος το ζήτημα.

Το κακό με μένα (και κάποιους άλλους ανθρώπους επί γης φαντάζομαι) είναι πως απογοητεύομαι, πως με παίρνει από κάτω. Λάθος, αλλά πλήρως αληθινό κι αυτό. Βλέπεις την απόρριψη και την πραγματεύεσαι μέσα σου, συνήθως αυτοκαταστροφικά. Έτσι και αυτό τον καιρό, στις αυτοκαταστροφές το ρίχνω, μπας και φτάσω στο κατώφλι των 26 λίγο πιο σοβαρός.

Ένα ακόμα κακό είναι πως δεν έχω διάθεση να σου δώσω σημασία. Λέγε ό,τι θες, λίγο με νοιάζει. Η απογοήτευση ευτυχώς δεν δίνει σκυτάλη στη θλίψη, αλλά στην αδιαφορία. Χρήσιμη στην περίπτωσή μας.

Και να θυμάσαι: Ξεκινώντας κάτι, κάτι ονειρεύτηκες να πετύχεις. Μην το ξεχάσεις ποτέ. Κι αν το φτάσεις, δημιούργησε ένα άλλο, καλύτερο. Μην τα παρατάς, έχεις λόγο που προσπαθείς για κάτι. Στον δρόμο δεν βγαίνεις μόνο για τη βόλτα, βγαίνεις κυρίως για προορισμό. 

Απλή ασυμφωνία χαρακτήρων - ή μήπως όχι;

Που λες, αδελφέ, σήμερα καταπιάνομαι με ένα θέμα που με έχει απασχολήσει πολύ τον τελευταίο καιρό. Θες να το πεις προσβολή, θες να το πεις αγένεια, θες να το πεις θράσος; Όπως και να το πεις, οι συμπεριφορές των ανθρώπων καθημερινά, ολοένα και πιο πασιφανώς, γίνονται ακόμα πιο αμετροεπείς.

Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να αποκτώ αυλικούς. Υπάρχουν δεκάδες άτομα, με τα οποία καθημερινά διαφωνώ και όμως εκτιμώ, σέβομαι και υπολογίζω τη γνώμη τους. Εγώ μπορεί να αγαπώ τις ξανθιές γκόμενες με extensions και Ηermes τσάντες, εσύ μπορεί να θες κάτι που το βρίσκεις λίγο πιο ενδιαφέρον και αξιόλογο από αυτό. Αυτή είναι μια προσωπική σου επιλογή, διαφορετική από τη δική μου.

Το κακό ξεκινά όταν προσπαθείς να με πείσεις πως η δική μου επιλογή στηρίζεται στη μπαναλαρία που κρύβω μέσα μου, στις ελλείπεις μου γνώσεις περί ζωής, διανόησης, φιλοσοφίας, τηλεοπτικής παραγωγής, επιλογής ρούχων και αξεσουάρ και σε ό,τι άλλο βαλθείς να πείσεις τον κόσμο πως είσαι αυθεντία.

Συνήθως, λοιπόν, επειδή αυτός που κάθεται και κάνει κήρυγμα στους άλλους είναι ο πραγματικά ημιμαθής, η συζήτηση ξεπερνά τα όρια της διαφωνίας. Οδηγείται στην αγένεια, τον τσακωμό επιπέδου πεζοδρομίου για τα νερά της μπουγάδας, με έναν υπαινιγμό για την «αστεφάνωτη» του 1^ου . Κοίτα, όμως, που εγώ έχω διαφορετική λογική από αυτήν…

Για να «σε» αποφύγω, λοιπόν, τάχθηκα στη δύναμη του καλού. Είμαι πιστός οπαδός της. Δεν συμπαθώ την αρνητική πρόθεση – αν την έχεις, δεν ανήκεις στην κοσμοθεωρία μου, είσαι προτεινόμενος για αποχώρηση. Καθημερινά προσπαθώ να απολαμβάνω αυτό που κάνω, χαίρομαι με κάθε νέο τηλεοπτικό project για το οποίο έχω να δουλέψω, χαίρομαι με τα νέα τραγούδια, τις νέες εκπομπές, τις τηλεοπτικές επιστροφές και τις δεύτερες ευκαιρίες ανθρώπων.

Σε αυτή τη λογική, θα πω δεν μου άρεσε το τάδε και μου άρεσε αυτό, αυτό, αυτό και αυτό. Αυτή είναι η αναλογία: 4 προς 1. Γιατί; Μα φυσικά επειδή αν θέλω να κρίνω κάτι σοβαρά, θα κρίνω προσωπικότητες, αξίες και κώδικες επικοινωνίας. Λίγο με νοιάζει αν άλλαξε παρουσιάστρια το Dancing With The Stars, αλλά με νοιάζει πώς θα χειριστείς τον ίσως υπερβολικό ενθουσιασμό της Μαρίας Μπεκατώρου και την 24/7 οικογενειακή χαρά της Σίσσυς Χρηστίδου. Αν τις στήσεις στα πέντε μέτρα και μου μιλάς για «ψευτιά», θα σου θυμίσω εσένα μπροστά στον πρώτο celebrity που θα συναντήσεις – ναι, και η Νατάσσα Μποφίλιου, celebrity είναι.

Και μέχρι εσύ να κατηγορείς μια επιτυχημένη για τα δεδομένα της κοπέλα για το πού βρήκε τα λεφτά να πάρει την τεράστια Balenciaga, ενημερώνοντάς την ότι μαυράκια ψοφάνε κάθε δευτερόλεπτο (λες και αυτή δημιούργησε το κακό), εγώ θα εξακολουθώ να τρώω βάφλες στη Βουλιαγμένη, αγχωμένος αν θα βρω ένα καλό καναπέ στο Thalassa το ερχόμενο καλοκαίρι.

Τότε, με βλέπεις, περνώντας τυχαία πάντα, και ενώ μου χαμογελάς, μετά μου το κρατάς και ύστερα μου τα χώνεις, επειδή «δεν έχεις ιδέα από ζωή», «κατέβα από το σύννεφό σου και μετά μίλα», «τι να μου πεις κι εσύ που βλέπεις φανατικά “Δέστε Τους”» και άλλα επιχειρήματα που είναι εφάμιλλα πτυχίου να το δώσεις στη μαμά σου και να πει ότι άξια ο γιος της ψηφίζει αριστερά και κατακερματίζει το σύστημα που ειδάλλως θα τον αδικούσε – κι ας τρώει για τρεις γενιές η φαμίλια του από αυτό.

Γιατί; Γιατί πολύ απλά, αν έρθεις και δεν πεις τίποτα αρνητικό, θα σε κεράσω από το ποτό μου και θα σε κάνω πιο μάγκα κι από μένα. Αλλά δεν θα το αξίζεις. Και βρες εσύ ποιανού τα ελαττώματα είναι πιο μολυσματικά για την κοινωνία που ζούμε. Συγνώμη που τάχθηκα στην απόλαυση. Αν την έχω, πάντως, σκοπός μου είναι να τη μοιραστώ με όσους νιώθω πως το αξίζουν. Αυτά. 

Πάει καιρός…

Όπως καταλαβαίνεις το post ταιριάζει με αυτό, ταμάμ! 

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκατσα μια νύχτα, σαν απόψε καλή ώρα, να γράψω δυο κουβεντούλες σε εσάς, στο φεγγάρι, σε μένα, στους αποδέκτες… Γενικά, προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί άραγε;

Πολλές φορές αναλογίζομαι πως η ζωή μας μπαίνει στον αυτόματο. Δυστυχώς, σε αυτόν τον αυτόματο – που κατά τα άλλα μια χαρά κάνει την δουλειά του – έχουν παγιώσει τις θέσεις τους κάποιες δυσάρεστες σκέψεις και μου αντλούν συχνά πυκνά φαιά ουσία. Τι να κάνουμε; Θα ζήσουμε και με αυτό.

Όπως και με πολλά άλλα θα ζήσουμε μαζί. Όπως ας πούμε την κακία ή την ηλιθιότητα, πράγματα δύσκολα να παλέψεις μαζί τους γιατί ο κακός και ο ηλίθιος μετατρέπουν τα «προσόντα» αυτά σε όπλα και σε πυροβολούν με κάθε τρόπο. Εσύ, αν δεν σε χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό οι παραπάνω ιδιότητες, δεν έχεις παρά να προφυλαχτείς και να πάρεις αποστάσεις. Όχι επειδή θα λαβωθείς, αλλά συνήθως επειδή θα «λερωθείς».

Άλλες φορές υπάρχουν και παράγοντες που σε κάνουν να απομακρύνεσαι ακόμα ευκολότερα από αυτές τις κακοτοπιές. Ξέρεις, φίλε αναγνώστη, είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα – το ‘χει πει και ο Ρέμος. Τι θέλω να πω… Είναι στιγμές που η ζωή η ίδια σε κάνει πιστέψεις πως αυτό που είδες στο σινεμά πριν λίγα χρόνια μπορεί να συμβεί και στη ζωή σου.

Δεν σου λέω ή δεν σου υπόσχομαι πως θα συμβεί καλά και ντε, αλλά θέλω να αναλογιστείς κι εσύ πόσες από τις κινηματογραφικές αγάπες που είδες είχαν ουσιωδώς happy end; Ελάχιστες

Σε ένα ταξίδι, αγαπητέ μου, το θέμα είναι έχεις καλή θέση στο παράθυρο. Πρώτον γιατί το να φτάσεις στον προορισμό χωρίς να δεις από πού πέρασες είναι λάθος και δεύτερον γιατί έχασες τον χρόνο σου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να «κλειδώνουμε» έναν στόχο και να παλεύουμε γι’ αυτόν, χωρίς να δίνουμε σημασία στο ταξίδι. Δηλαδή αν πεινάς και πεις πως θες να πας να φας στην Κρήτη, σε περίπτωση που έχει και ωραίο φαΐ στο αεροπλάνο, δεν θα φας; Πώς την έχεις δει; 

Είναι κρίμα να σκορπάς άσκοπα τις στιγμές σου – και μια έκφανση αυτού του ανεμοσκορπίσματος είναι και το να χαλάς τη ζωή σου συναναστρεφόμενος με τους λάθος ανθρώπους. Αναλογίστηκες ποτέ αν στέκεσαι δίπλα στους σωστούς ανθρώπους ή απλά βρέθηκες δίπλα τους τυχαία και είπες να βολευτείς; Μήπως έγινε και το ίδιο προς εσένα; Λέω εγώ τώρα…

Θα κλείσω με μια σκέψη που μου τριβελίζει στο κεφάλι αυτές τις μέρες. Πρέπει να περιμένεις υπομονετικά το πλήρωμα του χρόνου. Ο χρόνος, ξέρεις, αν και πανδαμάτωρ, είναι και μέγας δάσκαλος. Παρατηρεί, κατά συρροή, κρίνει, στέλνει τα μηνύματά του, στέλνει και τα ξεσπάσματά του ενίοτε, μα πάντα έχει ολοκληρωμένη και αντικειμενική γνώμη. Εμπιστεύσου τις συμβουλές του, συνήθως δεν κάνει λάθος ποτέ!

Υ.Γ. Η μικρή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, όπως λέει και ένας… γνωστός μου. Η δική μου τουλάχιστον. Οπότε, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να επέμβει σε αυτή. Και η διαχωριστική απ τον παράδεισο στην κόλαση είναι μικρότερη και από το φράγμα του Μαραθώνα. Ας προσέχουμε λοιπόν!