Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Η αμήχανη στιγμή

Στη ζωή μου όλα τα έχω ονειρευτεί κινηματογραφικά. Θέλω να ζήσω σκηνές από το Glee, από το Sex And The City, από το The Holiday μέχρι και από το Αν… Έτσι το ονειρεύτηκα από μπόμπιρας, 12 ετών, που σκεφτόμουν πόσο αλλαγμένος θα είμαι στα 21. Όχι στα 25, ούτε στα 30. Αυτά ποτέ δεν με φόβιζαν. Τα 21 μου είχαν κολλήσει. Λες και είχα ένα ραντεβού με τη μοίρα μου στα 21 – ποιος ξέρει…

Κάθε φορά, λοιπόν, που έφτασαν σε μια τέτοια ενδεχόμενη πραγματοποίηση μιας σκηνής, μου έλειπε η ατάκα. Ξέρεις, εφόσον σκηνοθέτης και σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο ένα αόρατο κοινό και τι; Εμείς. Εγώ και η ατάκα που περιμένω. Δυστυχώς, όμως, αν δεν πεις εσύ τα λόγια σου κανείς δεν θα σε ατακάρει.

Στα 25 μου, λοιπόν, και έχοντας ξεπεράσει το κεφάλαιο «21» συνειδητοποιώ πως στις μεγάλες στιγμές της ζωής μου είμαι αμήχανος. Θέλω να σου επιτεθώ, αλλά τα χάνω. Θέλω να σου εξομολογηθώ, αλλά δειλιάζω. Περίεργος άνθρωπος. Να φοβάσαι να εκφράσεις αυτό που βγαίνει πηγαίο από μέσα σου. Ενδεχομένως γιατί ντρέπεσαι για αυτό. Μα θα μου πεις είναι κάτι μεμπτό; Όχι, δεν είναι κάτι ένοχο, είναι όμως αυτή η παράμετρος της ατάκας.

Στη ζωή μου έμαθα να δρω μόνος μου. Αν θέλω νερό, θα πρέπει να σηκωθώ να βάλω. Έτσι, όταν αναζητώ την «ατάκα» από ένα άλλο πρόσωπο, συγκρούομαι με την κατάσταση που ο ίδιος έχτισα. Ένας άνθρωπος που υπό νορμάλ συνθήκες ατακάρει τον εαυτό του, πώς μπορεί να περιμένει να του δώσουν το «πράσινο φως» να μιλήσει και να πει αυτά που πρέπει;

Συνήθως πληγωνόμουν γιατί δεν άκουγα αυτά που ήθελα και ενδεχομένως να περάσει πολύς καιρός για να τα ακούσω, όπως ακριβώς τα έχω ονειρευτεί (μέσες- άκρες). Η διαφορά είναι, όμως, μεγάλη από το να μην τα ακούς μέχρι το να φοβάσαι να πεις τα λόγια σου για να μην ακούσεις μια ενδεχόμενη αρνητική ατάκα. Καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ νομίζω…

Και είναι που μεγάλωσα και πια δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάρω το ποδήλατό μου και να φύγω από το σπίτι για να πάρω αέρα και να γυρίσω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, τα πάθη και τα λάθη μου. Αυτές είναι οι στιγμές που αναπολώ το νησί. Μια βόλτα μέχρι τον Πλατύ ή τα Κουρκουμελάτα, μπορεί να έσωζε πολλές άσχημες στιγμές. Αλλά τώρα, τι; No Kefalonia, no party.


Έτσι φτάσαμε στην αμήχανη στιγμή που κοιτάς το παρόν κατάματα και του λες «δωσε μου ατάκα» γιατί εγώ δεν… Αυτή η αμήχανη στιγμή, αυτή η μάστιγα. 

Θέλετε και τραγούδι, ε ακούστε το: