Κάποιος άλλος. Όχι εγώ

Σήμερα κάθισα και άνοιξα όλους αυτούς τους φακέλους που έχουμε στο my pictures –όλοι φαντάζομαι- και χάζευα στιγμές της τελευταίες διετίας. Πριν λίγη ώρα είχε προηγηθεί μια συζήτηση με την Barbie (όσοι με γνωρίζετε, ξέρετε πόσο σημαντική είναι) που λίγο έως πολύ καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως οι τρικλοποδιές που έβαζα στον εαυτό μου κάπου εδώ σταματάνε, γιατί πολύ απλά νομίζω πως τώρα συστηθήκαμε καθ’ ολοκληρίαν.

Υπήρξαν στιγμές σε αυτά τα δύο χρόνια που η χαρά και κυρίως το αίσθημα της ολοκλήρωσης ενός ντόμινο πράξεων ήταν τόσο έκδηλα που δεν γίνεται να το παραβλέψεις, έστω και σαν γεγονός. Τι θέλω να πω; Για χρόνια πίστευα ότι θέλω να φτάσω τον στόχο μου και το προσπαθώ… Σήμερα κατάλαβα πως ο στόχος μου είμαι εγώ. Δεν βλέπω τα πράγματα να προχωράνε γιατί κοίτα γύρω σου, απέκτησες ό,τι θέλησες για τα 23 χρόνια που ζεις φιλαράκο.

Είναι αλήθεια. Πριν κάτι ώρες τα έβαζα με μένα επειδή –υποτίθεται- δεν τα κατάφερνα σε κάτι. Τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν τα καταφέρνω σε κάτι γιατί όσο γκάζι και να πατήσεις πάνω από την τελική ταχύτητα που τρέχει το αμάξι δεν μπορείς να φτάσεις, εκτός πια αν βάλεις νέφτι σε συγκεκριμένα ανατομικά σημεία, πράγμα που δεν στο συστήνω, πάνω μου τουλάχιστον.

Πριν λίγα χρόνια είχε βγει ένα τραγούδι που έλεγε «τι να φοβηθώ, τόσα που έχω δει… Μια δική μου νύχτα είναι όλη σου η ζωή». Τότε το είχα καραμέλα, καμώνοντας πως με εκφράζει. Και όμως, όσο και αν προσπάθησαν και με έπεισαν πως δεν μου ταίριαζε, τότε είχα δίκαιο. Πες με υπερφίαλο, πες με ψωνισμένο, εγώ με λέω πια ολοκληρωμένο. Είναι πιστεύω κι αυτό μια κατάκτηση, να κοιτάς τον καθρέφτη στα 23 σου και να λες «μπράβο ρε φιλαράκι» και «μαγκιά σου ό,τι πέρασες, άξιζε τον κόπο».

ΟΚ έχασα λίγα μαλλιά, πήρα λίγα κιλάκια παραπάνω, μοντέλο δεν έγινα, έγινα όμως ο Κοκός. Οι γνώστες και πάλι ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Πόσοι άλλοι έγιναν κάτι μοναδικό ανάμεσα στην παρέα τους; Πρωταγωνιστής αγάπη μου, όσο και να θες να γίνεις, αν το χεις, θα είσαι πάντα. Κάποτε έλεγα στον DimMerlin –καλή του ώρα του παλικαριού αυτού- ότι περνάνε τα χρόνια και νιώθω σαν ένας κινητός δέκτης προσοχής των άλλων. Τότε δεν κατάλαβα αν το πήρε λάθος ή στραβά πάντως μου μίλαγε και μετά από αυτό, οπότε δεν νομίζω να το πήρε κατάκαρδα. Πάντως αυτή η σκέψη με κατατρέχει. Δηλαδή και να θέλησα –ελάχιστες φορές, μη φανταστείς- να κρυφτώ, να μη βγω μπροστά, να μη γίνω ο δακτυλοδεικτούμενος πάντα για καλό –και κυρίως ποιοτικής διάκρισης ήταν το περιεχόμενο- ο κύριος Αντωνάτος ή για τους φίλους Κοκός.

Με λίγα λόγια, στα 23 μου είμαι μια χαρά. Όχι επειδή βαφκαλίζω τον εαυτό μου ότι είμαι κάτι καλύτερο από τους άλλους αλλά επειδή είμαι εγώ. Και εδώ εμπεριέχεται και το «εγώ» που μου λέει να σας πω ότι έστω και τα 2/3 αυτών που έζησα να είχατε περάσει, θα λέγατε «ζωάρα» την καθημερινότητά σας.

Μετά από τόσα χρόνια δίπλα μου, θα ήθελα να αφιερώσω και έναν στίχο στους δύο άγρυπνους φρουρούς της ζωής μου, την Barbie και την Irene μου: «Οι καλύτερες στιγμές μου ήταν κοντά σου, να τις ζήσω θέλω πάλι απ’ την αρχή». Ευχαριστώ για όλα! 

Αφορμές και συνέπειες

Πριν το ξεκινήσεις, πάτα το play σε αυτό να μπεις στο mood και ξεκίνα!

Με αφορμή αυτό και τα λόγια ενός καλού μου φίλου, αυτού, βάλθηκα και εγώ να πω δυο πραγματάκια. Να τα πω σε εσάς για να τα ακούσω εγώ, μήπως και πάρω κάποια απόφαση πια σε αυτή τη ρημαδοζωή που περνάω.

Τον τελευταίο καιρό μία είναι η φράση που θυμάμαι πιο έντονα στα αυτιά μου: «Μη βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου». Τα είπε αυτός που σας είπα παραπάνω αυτά τα σοφά λόγια. Μου τα επανέλαβε, μάλιστα, και μια δυο φορές μπας και δεν τα εμπεδώσω. Δίκαιο είχε, δύσκολα μπαίνω στην πράξη.

Σήμερα διάβασα άλλη μια φράση που πιστεύω έρχεται και δένει: «Δεν αγαπώ τις στιγμές που ήθελα μα δεν τόλμησα». Μεγάλο θέμα αυτό, πολύ μεγάλο. Αγαπημένοι μου φίλοι, ξέρετε αλήθεια πόσες φορές θέλησα μα όντως δεν τόλμησα; Εδώ που τα λέμε το μοναδικό πράγμα που ξέρω να κάνω καλά στη ζωή μου δεν τολμάω να το κάνω επάγγελμα, βγάλε τώρα εσύ συμπέρασμα.

Πολύ κακό πράγμα να φοβάσαι να είσαι 100% ο εαυτός σου, να αυτολογοκρίνεσαι. Για να… Αυτό το «να κάνω αυτό για να…» ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος για χρόνια. Ποια μεθόδευση; Τίποτα δεν κατάφερα! Δηλαδή εντάξει εσύ θες να έχεις στρατηγική, ταλέντα στρατηγού σου είπε κανείς αν έχεις;

Και να τα είχες, δηλαδή, ποιος σου είπε πως ξέρεις τη σωστή στρατηγική ώστε να ορίσεις και τη ζωή σου και πολλές φορές να πάρεις μπάλα και τις ζωές κάποιων ακόμη ανθρώπων.

Οι άνθρωποι τώρα. Μεγάλο κεφάλαιο και αυτό, έτσι; Οι άνθρωποι με κάνουν και φοβάμαι πολλές φορές. Τρωτός δεν αισθάνθηκα ποτέ, ούτε από τα συναισθήματα, ούτε από τις συγκυρίες. Από τους ανθρώπους όμως αισθάνθηκα. Λες και το ξέρεις από την αρχή από πού θα έρθει το καλό και από πού το κακό.

Οι άνθρωποι δεν αντέχουν να νιώσουν. Δεν αγαπάνε εαυτόν, δεν αγαπάνε και τη σκιά τους ως εκ τούτου. Πολύ με κουράζει αυτή η αγωνία των ανθρώπων για επιβεβαίωση πως αποτελούν ανώτερη ύπαρξη από κάποιων άλλων. Φαντάσου τώρα να ήμασταν γάτες, συγνώμη έχετε δει ποτέ γάτα να τσακώνεται για το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του πανεριού με άλλη γάτα;

Εντάξει, προσπαθώ. Και μάλιστα καιρό. Στο έχω πει, εύκολο δεν είναι αλλά το πιστεύω.