Σε μια χώρα που αιμορραγεί...

Βαρύ το κλίμα σήμερα για όλους μας. Δεν είναι από τις ημέρες που θα θυμόμαστε και θα λέμε «το περάσαμε κι αυτό γιατί είμαστε δυνατοί». Είναι από τις ημέρες που – όπως και να το κάνεις – πονάς όταν βλέπεις την χώρα που σε γέννησε να αιμορραγεί τόσο.

Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ για άλλη μία φορά: Αγανακτισμένος είμαι αλλά δεν θα πήγαινα ποτέ στους «Αγανακτισμένους του Συντάγματος». Ξέρεις γιατί; Γιατί απλά ντρέπομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει μέσα μου. Πες με κομματόσκυλο αλλά εγώ – τηρουμένων των αναλογιών και της ηλικίας που είμαι – χάρηκα όταν βγήκε η Νέα Δημοκρατία. Και αν μου δινόταν πάλι η ευκαιρία να ψηφίσω για την Ελλάδα του αύριο την Ν.Δ. θα εμπιστευόμουν. Όχι επειδή είναι οι καλοί και άξιοι, ούτε γιατί εκπροσωπούν τα δίκαια μου. Απλά γιατί εγώ με αυτούς είμαι, έτσι μεγάλωσα. Δεξιός ήμουν, δεξιός μάλλον θα μείνω.

Και πώς να πάω να διαδηλώσω εναντίον ποιων; Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από τους ανθρώπους που η ζωή τους έκανε κάποιους ανθρώπους που τίμησαν με την ψήφο τους κάποιοι πολίτες και τους έστειλαν στο κοινοβούλιο να μπορώ να τους αποκαλώ με τα μικρά τους ονόματα. Ναι και μένα δεν μου αρέσει η κατάσταση της χώρας, ούτε που θα πληρωθώ ψύχουλα γιατί κάποιοι κάποτε αποφάσισαν να φάνε τα καταπετάσματα. Αλλά να διαδηλώσω εναντίον αυτών που μέχρι προχτές έτρωγα μαζί τους και είμαι σίγουρος πως και στο μέλλον θα ξαναυπάρξω σε παρέα τους;

Δύσκολα περνάω κι εγώ. Με έχει αγγίξει η κρίση για τα καλά. Και αισθάνομαι και ανίσχυρος να κάνω την Ελλάδα να γυρίσει στο 2004 που όλα έλαμπαν. Και εγώ έχω φτάσει να λέω «πώς θα τα βγάλουμε πέρα ως κράτος;» αλλά δεν βγήκα να σπάσω το King George και την Μεγάλη Βρετανία για να δικαιωθώ. Και πώς να πάω δηλαδή να επιτεθώ σε μέρη όπου συχνάζω; Πώς να πω ότι μου φταίνε οι πολυεθνικές που έχουν τα συγκεκριμένα ξενοδοχεία όταν η οικογένεια μου έχει χτίσει το σπίτι της με τα δεδουλευμένα κεφάλαια αυτών των εταιρών;

Πιέζομαι για να ζήσω σε μια Ελλάδα που κανείς δεν μου είπε πως θα γινόταν έτσι. Σαν παιδί, έφηβος για την ακρίβια, ονειρεύτηκα να ρθω στην Αθήνα να ζήσω αυτά που δεν μπορούσα στο νησί. Και τώρα τι; Να μη μπορώ να κατέβω στο κέντρο επειδή χτυπάνε γυναικόπαιδα; Που τα είδαμε αυτά; Όλα αυτά σε μια Ελλάδα που σοκαρισμένη έβλεπε ένα αμάξι γαζωμένο στην μέση της Κηφισίας πριν 15 χρόνια από την 17 Νοέμβρη τότε όταν είχε σκοτώσει έναν βρετανό αξιωματούχο νομίζω…; Το θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το πρωινό. Περνούσα με το σχολικό μου και λέγαμε «Κοιτάξτε ρε! Σκοτώσαν ΑΝΘΡΩΠΟ!» και τώρα τι; Σκοτώνουμε ανθρώπους, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, για να αποκτήσουμε την ελευθερία που μας στερούν;

Τι φταίνε και οι πολιτικοί; Εμείς τους δώσαμε κατ’ επανάληψιν το δικαίωμα να τα φάνε με τη ψήφο μας. Και κακώς τα φάγανε αλλά αν συνεχίζαν να τα τρώνε χωρίς να ενοχλούν σε τίποτα τα εισοδήματα του μέσου πολίτη και τις συντάξεις να δεις που ρουθούνι δε θα άνοιγε;

Δυστυχώς, ο Έλληνας δεν παλεύει πια για την πατρίδα του. Ο Έλληνας πια παλεύει μόνο αν του θίξεις το πορτοφόλι του. Όχι επειδή αύριο δεν θα χει να φάει ψωμί αλλά γιατί θα του κόψεις την πιστωτική και δεν θα χει να πάρει plasma tv για το Home Cinema.

Μια κατάντια ηθική. Ντροπή μας σαν άνθρωποι. Άσε τα πολιτικά, κάποτε θα φτιάξουν. Η κοινωνία είναι αυτή που πεθαίνει και δεν το καταλαβαίνει. Κρίμα.

Αγανάκτησα κι εγώ!

Είναι πολύς καιρός τώρα που γίνεται λόγους για τους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος. Το σκέφτηκα από πολλές πλευρές αν είναι λογικό να πω τον εαυτό μου κι εγώ αγανακτισμένο και όπως όλοι να πάρω ένα ρόφημα και να κατέβω σε κεντρικές πλατείες ανά την Ευρώπη.

Θα μου πεις «σιγά ρε φίλε, τίποτα δε σε αγγίζει εσένα;» και έρχομαι να σου απαντήσω. Κατέβηκα στο Σύνταγμα σαν μέρος διαδρομής με τα πόδια περίπου 3 ή 4 φορές όλο αυτόν τον καιρό και πέρασα με το αμάξι μου από το κλειστό Σύνταγμα (και αναγκάστηκα να κάνω αναστροφή) περίπου άλλες τόσες, με την διαφορά ότι οι φορές που οδηγούσα ήταν μεταμεσονύκτιες.

Είδα ανθρώπους που είχαν κάθε λόγο να διαδηλώνουν. Τους καταλαβαίνω. Κάτι τα αριστερά τους φρονήματα, κάτι η, ομολογουμένως, απαράδεκτη οικονομική και πολιτική κατάσταση στη χώρα βρήκαν και αυτοί ευκαιρία να διαδηλώσουν. Να διώξουν τι; Να διώξουν μάλλον ό,τι κακό συμβαίνει. Είτε αυτό έχει να κάνει με τη Βουλή, είτε με τους 300, είτε με το sex, είτε με το αν τους σηκώνεται όταν θέλουν να πηδήξουν τη γκόμενά τους κι αυτή γλυκοκοιτάζει έναν Γλυφαδιώτη με slk.

Έτσι όπως κόβω τους αγανακτισμένους είναι μια φάση «Για όλα φταίει ο ΟΤΕ». Ναι οκ ακριβώς ήταν κι αυτός αλλά καμία κίνηση να ζητήσεις άλλη εταιρία 50 χρόνια δεν είχες κάνει. Έτσι και το πολιτικό σύστημα. Φταίει, αιμοραγεί, είναι σάπιο και άρρωστο αλλά αν γίνουν εκλογές θα τιμωρήσεις τον (όποιο) Γιωργάκη, εκλέγοντας τον (όποιο) Σαμαρά. Ε δεν είναι έτσι φίλε μου!

Και άντε πες πως εγώ είμαι ο εκνευρισμένος της υπόθεσης επειδή δεν μπορώ να πάω εύκολα Γλυφάδα – Κέντρο, έχοντας κλειστό το Σύνταγμα. Εγώ όμως ίσως τραβάω μεγαλύτερο λούκι από σένα αδερφέ μου αγανακτισμένε. Είμαι 22 χρονών, σπούδασα 5 χρόνια, ως τα 18 μου γκρίζαραν τα μαλλιά μου από το άγχος μου να διαβάσω «Αρχαία Κατεύθυνσης», έδωσα 40 χιλιάρικα σε ιδιωτικό κολλέγιο για να πάρω Βρετανικό πτυχείο και ουσιαστικά τώρα η μόνη λύση είναι ή να χτίσω όπως όπως ένα cv ή να μεταναστεύσω σε ένα πιο υγειές κράτος που η προσπάθεια μου θα ανταμειφτεί.

Να σου θυμίσω πως είμαι εγώ που κατηγορείς γιατί «τρώω τα λεφτά του μπαμπά μου» σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο αμφιβόλου ποιότητας, είμαι εγώ που δεν θα πάρω πτυχίο αν εσύ πείσεις ένα πολιτικό σύστημα να μην εγκρίνει τους κόπους 5 ετών πλήρους και διαρκούς μελέτης, είμαι εγώ που θες να μου κάψεις το αμάξι επειδή τυγχάνει να το έχω αγοράσει από μία έκθεση Mercedes και είμαι επίσης εγώ που αύριο μεθαύριο θα θέλω να κάνω καριέρα και εσύ που δεν είχες κανένα όνειρο παρά την διαδήλωση σου στο γκαζόν του Συντάγματος θα μου βγάλεις το λάδι μέχρι να πετύχω ένα νομοθετικό πλαίσιο που με συμφέρει.

Επίσης δεν καταλαβαίνω πως εσύ, που «δεν πληρώνεις, δεν πληρώνεις» διόδια, εισιτήρια σε μετρό, τραμ, ηλεκτρικούς κλπ, θες να έχεις καλύτερους δρόμους, καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες, καλύτερα μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ κλπ.

Αυτό που επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα είναι γιατί όταν κάποιος διεκδικεί από τη ζωή του κάτι ανώτερο του μέσου πρέπει να θεωρηθεί ψώνιο, φλώρος ή κάτι ανάλογο. Συγνώμη να σου θυμίσω πως αν πάω να πιω έναν καφέ στην πιο υποβαθμισμένη πλευρά της Αθήνας σε καφετέρια με τραπεζοκαθίσματα θα τον πληρώσω τουλάχιστον 3 ευρώ. ΟΚ εγώ προτιμώ να τον πληρώνω 2 ευρώ παραπάνω στα Starbucks. Εσύ μου τον πληρώνεις; Εγώ θα τα στερηθώ! Γιατί μου χαλάς την ηρεμία μου;

Ακόμα, κάτι οξύμωρο που πάλι ποτέ μου δεν θα καταλάβω είναι πώς γίνεται η χώρα αυτή να έχει στα πανεπιστήμια ΤΟΣΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ αριστερο-αναρχικούς φοιτητές και τα αμερικανόφερτα καφέ του κέντρου να είναι τίγκα στον φοιτητή. Πίστεψε με ξέρω τι σου λεω! Εσύ που ψηφίζεις ΚΝΕ και πίνεις Venti Caramel Maciato παραδέξου πως κάπου χάνεις την μπάλα.

Εγώ λοιπόν αγανάκτησα από την δηθενία του αναρχικού. Σκέψου το λίγο. Μη ξεχνάς πως γνωρίζοντας το κύμα «Αγανακτισμένων» που ήρθε στο Σύνταγμα τα McDonalds κάνουν χρυσές δουλειές.