Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Η συνέχεια του χθες.

Είναι καιρός τώρα που άλλαξα πολλά στη ζωή μου. Όχι μη φανταστείτε πως άλλαξα σπίτι, αμάξι και ρούχα για να ξορκίσω κάποια παλιά σχέση (αυτό το έκανα πέρσι και τελικά μου βγήκε σε καλό). Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που η αλλαγή ενός έτους, κάποια γενέθλια, μια επέτειος κάτι τελοσπάντων που να σου θυμίσει ότι πέρασε ένας χρόνος από τα πέρσι σου βαράει άσχημα στο ψυχολογικό σου σύστημα.

Πριν μέρες λοιπόν συνειδητοποίησα πως έγινα 22. Δεν έγινα πριν μέρες 22, από τον Οκτώβριο έχω γίνει, αλλά πριν από αυτές τις μέρες, σχεδόν 1 μήνα και κάτι το λες, μου ήρθε ο ουρανός σφοντήλι συνειδητοποιώντας πως δεν είμαι πλέον 17 και ονειρεύομαι πως θα μαι στα 22 μου. Έγινα 22 και ονειρεύομαι πως θα μαι στα 30 μου. Και αυτό είναι πολύ, πολύ διαφορετικό.

Ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος του πλάνου, όσο και αν ήξερα τι θα κάνω αύριο. Όχι επειδή το είχα προγραμματίσει απλά επειδή τύχαινε να το ήθελα και μπορούσα. Την πρωτοχρονιά λοιπόν σκέφτηκα πολύ, έκλεισα κινητά, κλείστηκα στο σπίτι μου το πατρικό, είδα μόνο σταθερούς φίλους από αρχαιοτάτων χρόνων και προβληματίστηκα για το πόσο καλό είναι το σήμερα που έχω χτίσει.

Το σήμερα λοιπόν είναι η συνέχεια του χτες. Είναι πολύ κακό αυτό που λέμε «αύριο είναι μια άλλη μέρα». Ουσιαστικά είναι ένα ψέμα. Το γιατί ανατέλλει ξανά ο ήλιος όσο εμείς κοιμόμαστε δεν σημαίνει πως εισαγόμεθα σε μια νέα πραγματικότητα, ψέμα! Μέγα ψέμα! Αυτό που ζούμε σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτό που ζήσαμε χτες και ίσως και το μεθαύριο να έχει απόλυτη σχέση με το προχτές.

Γυρνώντας λοιπόν στην Αθήνα οι άνθρωποι γύρω μου αντιμετώπισαν έναν σχεδόν διαφορετικό άνθρωπο. Γύρισα λίγο ανθρωποφοβικός, θέλοντας να μη σκέφτομαι τι πέρασα τα τελευταία 2 χρόνια, θέλοντας όχι να ξεκόψω ακριβώς αλλά να αφήσω πίσω ότι μου έχτισε το σήμερα που ζούσα εκείνη την ημέρα. Με λίγα λόγια καλά δεν το λεγες πως ήμουν. Εντάξει μου έπεσαν και πολλά. Σχολή, πτυχιακή, εξεταστική, ένα ταξίδι που ουσιαστικά δεν ήθελα να πάω και μια καψούρα που πάντα προσπαθώ να ξεχάσω.

Μέσα σε αυτήν την ησυχία του τότε σήμερα μου πέρασα την εξεταστική, πέρασα τα μαθήματα, οργάνωσα την πτυχιακή, πήγα το ταξίδι. Δόξα τω Θεώ όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Όμως γυρνώντας στην Ελλάδα το χτες μου με περίμενε. Απαντήσεις που πρέπει να δώσω σε ανθρώπους που με έβλεπαν κάθε μέρα και μετά δεν έλαβαν ούτε ένα sms από μένα, απαντήσεις που έπρεπε να δώσω στον εαυτό μου για το που πάει από δω και πέρα αυτή η σχεδία που λέμε ζωή και όχι μόνο να απαντήσω αλλά και να κάνω απτή εφαρμογή στην καθημερινότητα μου.

Συχνά ακούω την φράση «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει» ή κάτι παρεμφερές. Ναι αλλά αν δεν κάνεις σχέδια δεν ξέρεις που πας, που βαδίζεις, σαν να οδηγείς ένα αμάξι χωρίς κατεύθυνση.

Πολύ σύντομα όλα θα έχουν αλλάξει. Και επειδή ξέρω πως οι απαντήσεις είναι κάτι που πρέπει να δίδεται στην ώρα που πρέπει το παραδέχομαι. Ναι εξαφανίστηκα επί σκοπού. Αλλά ξέρετε πολύ καλά πως όταν φεύγω από κάτι το κάνω για να είμαστε όλοι καλύτερα. Και εγώ και εσείς, εξάλλου δεν πίστεψα ποτέ πως συγκεκριμένοι άνθρωποι με είχαν απόλυτα ανάγκη. Και είναι καλό να είμαστε δίπλα εκεί που θέλουμε και όχι εκεί που βρήκαμε σταθούμε.

Αυτά από μένα και πάλι θέλω να ευχαριστήσω για όλη την αγάπη που έχετε δείξει όλον αυτόν τον καιρό και σε μένα και στα γραφόμενα μου. Και μην ξεχνάτε το χτες σας, αφήστε το πίσω αλλά πολύ καλά φυλασσόμενο. Δικό σας κομμάτι είναι.