Βραδυνές σκέψεις...

Σήμερα είναι ένα βράδυ περίεργο, κάπως αλλιώτικο από τα άλλα. Σήμερα κάνουν βόλτες στο μυαλό μου σκέψεις λίγο σκοτεινές. Αν με ρώταγες τι σκέφτομαι θα σου λεγα έναν και μόνο άνθρωπο. Αλλά τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι…

ΟΚ από έναν άνθρωπο αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Πάντα κάποιος υπάρχει να μας ταλαιπωρήσει μέχρι να μας δώσει ένα φιλί, μέχρι να κοιμηθεί μαζί μας το πρώτο βράδυ και μετά ένας άνθρωπος μπορεί να είναι και αυτός για τον οποίον κοιμάται και ξυπνάει κάποιος. Αμέ! Έτσι τουλάχιστον το έχω ονειρευτεί εγώ από μικρός και έτσι θα γίνει …

Και εφόσον που λέτε μέχρι στιγμής ταίρι δεν βρήκα και έτσι όπως το βλέπω θα κάνω πολύ καιρό ακόμα να βρω, γύρισα στο αγαπημένο μου θέμα το 2011 που δεν είναι άλλο από τους απολογισμούς. Βεβαίως! Με έχει πιάσει ένα πράγμα πως είμαι κοντά σε ένα τέλος, ελπίζω να μην είναι οριστικό τουλάχιστον…

Σκεφτόμουν αν αύριο σας έλεγε κάποιος τον Κωνσταντίνο δεν θα τον ξαναδεις ποτέ πια τι θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόσασταν πως χάσατε από μένα. Την παρουσία μου, τις σκέψεις μου, το χιούμορ μου, την γκρίνια μου? Τι άραγε από όλα αυτά? Για πολλά χρόνια λοιπόν έκανα ότι ήθελα και ποτέ δεν το καλοσκέφτηκα, το γιατί, το αν πρέπει, το αν κάνει … Μεγαλώνω λοιπόν και επειδή δε με βοηθά και η φάτσα μου και δείχνει πιο μεγάλος με πιάνει ένα πράγμα να σκεφτώ αν ζω για τα σωστά πράγματα…

Αναμφίβολα καταλήγω πως ζω για να αγαπάω. Ποικιλοτρόπως και προς πάσα κατεύθυνση αλλά αυτό που με χαρακτηρίζει πιστεύω πως είναι η υπέρμετρη αγάπη που δείχνω σε αυτούς που την κερδίζουν. Βέβαια αν με ρώταγες και πάλι τι κέρδισα από αυτό… θα σου πω πως εκτός από μια αίσθηση πληρότητας απέναντι στους γύρω μου δεν χάρηκα τίποτα σαν feedback. Δεν έκανα ποτέ αυτά που ονειρεύτηκα, με τον άνθρωπο που τα ονειρεύτηκα και όταν τα ονειρεύτηκα. Πάντα στο περίπου και ποτέ στο ακριβώς.

Φοβάμαι πως περνάν τα χρόνια και ο μέσα μου εαυτός μένει πάντα στο περίπου. Τι να τις κάνω τις σπουδές και τις φιλοφρονήσεις αν η ψυχή μου όταν κρυώνει δεν έχει μια κουβέρτα από ένα βλέμμα να γαληνεύσει;

Σκεφτόμουν επίσης αν έφευγα τώρα από το προσκήνιο ποιο τραγούδι θα ταν αυτό που θα ήθελα να ακούγεται κατά την υπόκλιση και λίγο πριν κλείσει αυλαία. Εύκολα θα σου πω πως όλη μου την ζωή έψαχνα έναν άνθρωπο άρα το απόλυτο soundtrack της ζωής μου θα ήταν «ο άνθρωπος μου». Μετά το ξανασκέφτηκα, αφού δεν τον βρήκα τι κάθομαι και τραγουδάω?

Και κάπου τότε θυμήθηκα αυτό που έλεγε η Δέσποινα : ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και ότι βλέπεις μπορεί να ναι αλλιώς… Μεγάλη αλήθεια.

Κυριακή μεσημέρι ...

Εδώ που λέτε που κάθομαι και πίνω τον πρώτο μου παγωμένο καφέ της σεζόν, εδώ που ακούω την μουσικούλα μου, εδώ που κάθομαι και παίζω με τον σκυλάκο μου… ακριβώς εδώ κατάλαβα πόσο ευτυχισμένος είμαι!

Βαριά κουβέντα θα μου πείτε… ναι αλλά μου αρέσει το σήμερα. Μου αρέσουν τα καλά του, μου αρέσουν και τα προβλήματα του. Άλλωστε από τις αντιξοότητες που συναντάς δεν χτίζεται η αξία του στόχου?

Όταν ο ήλιος πέφτει στα φύλλα του δέντρου έξω από το μπαλκόνι μου νιώθω ευτυχισμένος. Πάει κάνα 15ήμερο τώρα που βγήκα ένα βραδάκι για να βγάλω βόλτα τον σκυλάκο μου και μου μύρισε άνοιξη στον αέρα. Και κατάλαβα πως τελικά τα καταφέραμε και φέτος! Έφυγαν τα δύσκολα και ήρθε ξανά το καλοκαίρι.

Καλοκαίρι στον καιρό, καλοκαίρι και στην ζωή μας. Χτες βράδυ καθώς οδηγούσα τον Smartαρό μου στην παραλιακή με τσίτα τα γκάζια της Δέσποινας -14 του Ιούλη είπαν θα χανόμασταν- κατάλαβα πόσο ωραία είναι η ζωή ακόμα και όταν όλες οι καλές πτυχές της σου κλείνουν την πόρτα.

Σκέφτηκα πόσα καλά πράγματα έχω να ζω κάθε 24 ώρες. Κατάλαβα πόσο λάθος έκανα όταν χαράμιζα τον εαυτό μου σε πράγματα και άτομα που τελικά δεν μου άξιζαν. Κατάλαβα πως όταν έλεγα πριν 2 χρονιά σε ένα παλιότερο κείμενο στην κολλητή μου ότι «Ντινούκε μου…» μη σταματήσεις να μου λες ποτέ γιατί μου φτιάχνεις την διάθεση είχα απόλυτο δίκαιο. Από τότε ήξερα τι με πάει παρακάτω… Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την αγάπη. Την αμοιβαία. Αυτήν που την χαρίζεις και πριν καλά καλά το καταλάβεις την έχεις στην νιοστή στα χέρια σου…

Είχα τους φίλους μου, την μουσική μου, την υγειά μου, τους δικούς μου και το όνειρο μου.

Domino

Είναι στιγμές που προσπαθώ να είμαι αυτό που θέλετε να δείτε. Έχω φορέσει την στολή του παιδιού της διπλανής πόρτας και απλά περιφέρομαι κάνοντας τις δικές μου σκέψεις κρύβοντας τες, μην τυχόν τις δείτε και φοβηθείτε.

Προσπάθησα σκληρά να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Δεν ήταν δύσκολο στο να το χτίσω το πυργάκι μου, ήταν δύσκολο να το κρατήσω όρθιο. Πολλές φορές λέμε ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια γιατί το κύμα θα τα εξαφανίσει εν ριπή οφθαλμού. Ξέρετε αυτό είναι πολύ ωραία δικαιολογία. Ναι οκ ο βοριάς, το κύμα, η φύση, η τύχη! Στη ζωή λοιπόν χτίζουμε τα παλάτια μας, τα όνειρα μας, τα τουβλάκια μας σε ένα πύργο που ενώ έχουμε βάλει τα θεμέλια δεν γνωρίζουμε ούτε το ισόγειο αν θα μπορέσουμε να φτιάξουμε.

Όλα τα άσχημα λοιπόν συμβαίνουν κατά τύχη, έτσι μας έχουν μάθει να λέμε. Η τύχη, η μοίρα, η «γαμώ την τύχη μου» και η «την μοίρα μου μέσα». No big deal! Τα μεγαλύτερα εγκλήματα τα κάνει ο διπλανός μας. Η μοναξιά είναι αποτέλεσμα εγωισμού των ανθρώπων, άρα καμία τύχη δεν μας φταίει, μόνο οι άνθρωποι που επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε.

Έχτισα ένα πύργο και εγώ που λέτε που πολλοί προσπάθησαν να τον ρίξουν κάτω. Κι όμως αυτός αντέχει ακόμα σε πείσμα πολλών, σκέφτομαι μάλιστα τώρα τελευταία να σηκώσω ακόμα έναν όροφο και να τον πω ημιυπαίθριο μπας και γλιτώσω τις φορολογίες. Σήμερα περπατούσα μέσα στο κρύο του χιονιά της Αθήνας και σκεφτόμουν τι στο καλό κάνω εγώ εδώ… Όχι δεν έχω καμία αξίωση να σας υποβιβάσω, μα καμία πιστέψτε με. Εσείς τις επιλογές σας και εγώ τις δικές μου. Αλλά γιατί έπρεπε να περάσουν 22 χρόνια για να καταλάβω πως έχω το δικαίωμα της επιλογής ?

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις ζήσει την ζωή σου σχεδόν μόνος σου ψάχνεις λιμάνια. Ψάχνεις φίλους που θα σου υποκαταστήσουν όλα αυτά που κάποιος που όφειλε δεν έκανε για σένα. Κάποιος που έπρεπε δεν έκατσε να σε ακούσει, κάποιος που έπρεπε δεν σε υποστήριξε, κάποιος που δεν έπρεπε σε πλήγωσε και πάει λέγοντας… Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τις ζωές των άλλων. Καλοπροαίρετα, κακός άνθρωπος δεν είμαι. Θα θελα λοιπόν αυτά που έχουν ζήσει κι άλλοι απλόχερα να τα χα ζήσει και εγώ. Μου λείπει ας πούμε η ομπρέλα της ασφάλειας. Όλοι έχουν κάποιον να τους υπερασπιστεί, εγώ δεν έχω κανέναν και ξέρεις φίλε αναγνώστη είναι πολύ σκληρό αυτό…

Θα νομίζεις πως έχω ψυχολογικά και μάλιστα χοντρά τώρα που με διαβάζεις. Έλα τώρα όλοι έχουμε τον δικό μας σταυρό να τραβάμε. Κι όμως ρε παληκάρι δεν έχω ψυχολογικά, όνειρα έχω που τρέμω μην σβήσουν το επόμενο πεντάλεπτο. ΟΚ έχω φλερτάρει με την καταστροφή πολλές φορές. Και τι κατάλαβα? Δεν πέθανα, αυτό απαντάω στους καλοθελητές που θα σπεύσουν να ρωτήσουν.

Αν κατάφερα δυο πράγματα στη ζωή μου μέχρι τώρα πιστεύω τα κατάφερα με την αμέριστη βοήθεια του μυαλού μου και της μαμάς μου. Όλοι έχουμε κάποιον να πιστεύει σε εμάς και όλοι χρειαζόμαστε κάποιον στον οποίο να πιστεύουμε. Επέλεξα να μην πιστεύω σε κανέναν αλλά επέλεξα μία να πείσω να πιστεύει σε μένα και αυτή είναι η μητέρα μου. Να πω την αλήθεια μου τώρα που σας γράφω άνετα δεν αισθάνομαι, είναι από τις ώρες που το μυαλό μου μηδενίζει από σκέψεις και πλημμυρίζεται από τσουνάμι επιχειρημάτων.

Έχω σηκώσει τείχη να το ξέρετε και για να τα παραβιάσετε είναι πολύ δύσκολο πια. Επέλεξα να είμαι μόνος και θα το κάνω απλά το μόνο που θέλω να βλέπω είναι τουλάχιστον ότι φέρνω χαμόγελα σε αυτούς που επέλεξαν να ζήσουν την ζωή τους και να μου κάνουν την τιμή να είμαι μέρος αυτής.

Πονάει ρε γαμώτο η αλήθεια όσο και αν την γουστάρω. Καλύτερα όμως να πονάμε εμείς από την αλήθεια, παρά να πληγώνουμε άλλους και κυρίως εμάς με τα ψέμματα μας. Γιατί όπως και να χει ζωή είναι , πόνο θα χει.

Και ΟΚ ξέρετε θα τα πούμε πάλι σύντομα.

Never give up , it’s such a wonderful life

Δεν είναι εύκολο να ξεκινήσω σήμερα να γράφω. Όχι δε συμβαίνει κάτι αλλά έχω τόσα πολλά στο κεφάλι μου που δεν ξέρω για τι από όλα να γράψω. Θέλω όμως σήμερα να ασχοληθώ με μένα και μόνο. Αυτό που ζω κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι πίσω από το όλο υποσχέσεις βλέμμα μου να πάρει θέση στον οθόνη μου.

Προχτές άκουσα μια βαριά κουβέντα σε μια φιλική κουβέντα: «Όλοι θα θελαν να έχουν έναν γιο σαν και σένα». Ναι οκ το λέτε γιατί δε με έχετε σπίτι σας, το λέτε γιατί κυρίως δεν μπήκατε στον κόπο (όχι πως είχατε την υποχρέωση δηλαδή, κουβέντα κάνουμε) να δείτε πόσο δύσκολο να είμαι αυτός ο μίστερ πέρφεκτ που έχετε για φίλο σας.

Τα πράγματα δεν είναι πότε όπως εμείς τα θέλουμε. Έτσι δεν ήταν και στην δική μου ζωή, καθόλου μα καθόλου. Τι θέλω να πω… Τα πράγματα δεν μου έχουν έρθει όπως τα περίμενα, μη σας πω πως ήρθαν και στην χειρότερη εκδοχή τους. Αυτό λοιπόν θέλει θάρρος να το αντιμετωπίσεις, θέλει καιρό να μείνεις μπροστά από μια οθόνη σκεπτόμενος μόνο εσένα και τους άλλους σε σχέση με σένα, θέλει βράδια να μένεις να κοιτάς το ταβάνι λες και θα σου ανάψει άστρα για να μετρήσεις… θέλει πολλά!

Επίσης θέλει ανθρώπους γύρω σου. Όχι όμως φίλους, πιστούς. Καμία σχέση. Θέλει τα άτομα τα άσχετα που σε γνωρίζουν εκείνη την ώρα ή τελοσπάντων που σε γνωρίζουν πρόσφατα για να ακούσεις και από έναν άλλον βρε αδερφέ τι ψάρια πιάνεις. Οι φίλοι θα σου πουν τα καλά σου -που αυτοί αντιλαμβάνονται ως καλά- θα σου πουν και τα άσχημα σου -που λες και δεν τα ξέρεις-. Οι άλλοι όμως, εκτός οικογένειας και άμεσης παρέας, θα σου πουν την γνώμη τους έτσι απλά. Τι είχαν και τι έχασαν…

Έτσι λοιπόν συλλέγοντας εμπειρίες, περπατώντας με άτομα που αγαπώ ή με άτομα που γνωρίζω τώρα, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους που ούτε καν ήξερα πριν μια ώρα ή ακόμα και επανασυστήνοντας τον εαυτό μου σε ανθρώπους που είναι δίπλα μου χρόνια φτάνω σε ένα κράμα σκέψεων που με κάνει αυτό που είμαι σήμερα.

Πολλοί μου κατηγορούν το internet. Μεγάλο λάθος! Πες με διαδικτυακό θύμα αλλά εγώ έχω ένα πιστό συνοδοιπόρο στη ζωή μου, το laptop μου. Χωρίς αυτό δεν έχω μέσα έκφρασης. Εντάξει την φωνή μου την υψώνω εκεί που αξίζει αλλά που αλήθεια μπορείς να βρεις αυτούς που γουστάρουν να σε ακούν πάντα. Έτσι έρχονται τα social networks (facebook, twitter) που δίνουν την δυνατότητα στον άγνωστο να σε κάνει follow, να σου κάνει ένα comment που μπορεί να σου φτιάξει την μέρα ή και την εβδομάδα σου.

Όταν σε ένα post μου γράφουν «Είσαι φοβερός» νιώθω μεγαλύτερη περηφάνια και από όταν μου λέει η μάνα μου πως είναι πολύ περήφανη για το παιδί που έχει. Και νιώθω περήφανος γιατί την μάνα μου την εκτιμώ αφάνταστα αλλά ξέρω πως είμαι κομμάτι της, πάντα θα με αγαπάει, ποτέ δε θα με απορρίψει τελείως. Ενώ ο άλλος ο άσχετος μπορεί να σε κάνει unfriend ή unfollow. Ξέρεις πόσο σκληρό ακούγεται το unfriend ? Έχω ακούσει διάφορα καλά λόγια τον τελευταίο καιρό από όλη αυτήν την διαδικτυακή μου ενασχόληση που πλέον καταλαβαίνω πως δεν φταίω εγώ που δεν με καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος, μου αρκεί που με καταλαβαίνουν αυτοί που επέλεξαν να με αποδεχτούν.

Είμαι 22 και το αύριο δεν ξέρω που θα με βρει, ελπίζω να με βρει γενικότερα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως έμαθα πως κάτι αξίζω. Δεν ξέρω ποτέ αν μετράω σαν γκόμενος, ξέρω όμως πως μετράω σαν φρεντ εντ αντμάιρερ (όπως μου έγραψε ίσως ο αγαπημένος μου αναγνώστης, γιατί κι εγώ φρεντ εντ αντμάιρερ δικός σου είμαι) κι αυτό είναι η καλύτερη αμοιβή που μπορώ να έχω στη φάση που βρίσκομαι.

Επίσης να ξέρετε πως όταν είσαι αληθινός στην ζωή σου το διαδίκτυο δεν έχει να σου διαστρεβλώσει απολύτως τίποτα, η μόνη δυνατότητα του είναι να σου μεταδώσει τον λόγο σου και δυο τετράγωνα παραπέρα από αυτό που μπορείς εσύ.

Όταν δεν ξέρεις λοιπόν τι να πεις … δείξε την αλήθεια σου. Που ξέρεις μπορεί πολλοί να έχουν ανάγκη να την ακούσουν για να ακούσεις και εσύ την δική τους… Η αλυσίδα που θα δημιουργηθεί θα είναι τουλάχιστον παζλ αλήθειας, μιας αλήθειας που περνάει μέσα από adsl συνδέσεις και γίνεται post και tweets.

Σας ευχαριστώ για όλα!