Είναι Μπερδεμένο!

Είναι κάτι φορές ανεξήγητος ο νους μου. Προσπαθώ να προχωρήσω, να αφήσω κάθετι παλιό και σκουριασμένο στην άκρη, να βάλω νέα άνθη στο βάζο της καθημερινότητάς μου. Ανθοπώλες υπάρχουν πολλοί, δόξα τον Θεό, υπάρχουν με το τσουβάλι, μέχρι και μέσω internet πια. Πάντα όμως προτιμάται ένας. Ο λόγος; Θα μείνει άγνωστος, γούστα είναι αυτά.

Η λογική είναι κάτι πολύπλοκο μα μαθηματικό. 1 + 1 = 2. Χαίρω πολύ, Κωνσταντίνος. Το συναίσθημα πάλι είναι ύπουλο πράγμα, ξεπηδά, παίρνει μορφή, μεταλλάσσεται, παίρνει άλλη μορφή, που δίνει την θέση της σε άλλη. Και να… εκεί που λες «αυτό νιώθω» εκεί λες «μωρέ σίγουρα;». Και για πείτε και μένα ποιο από τα δύο να πιστέψω! Το πρώτο ή το άλλο.

Εκεί κάπου εμφανίζεται η λογική. Συναίσθημα χωρίς σεξ σημαίνει αγνότητα, άρα φιλία. Εντάξει, το δέχομαι και λέω στον εαυτό μου πάνω από όλα πως τα αισθήματα μου είναι αγνά και αμόλυντα. Και όμως είναι;

Μετά έρχονται τα πάθη, οι συλλογισμοί, τα μαρτύρια. Το βλέμμα σου, ο λόγος σου, το σώμα σου, το χιούμορ σου. Όλα γυρνάνε γύρω από έναν κύκλο που δε μπορώ να προσδιορίσω. Που πάει αυτή η συλλογιστική;

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή μας που έρχονται ψηλοαπρόσκλητα. Και αυτό δεν είναι τόσο ο έρωτας, όσο ο θαυμασμός. Το να ερωτευτείς είναι εύκολο, θες μόνο να’ στε μαζί και σκέφτεσαι συνέχεια ένα άλλο άτομο. Ο θαυμασμός όμως είναι μεγάλο μανίκι παιδιά…

Θα μπορούσα να ερωτευτώ σήμερα, να το ξεχάσω αύριο και να ξαναερωτευτώ μεθαύριο. Το να σε θαυμάσω όμως θέλει δουλειά, ιδρώτα, λόγο, κόπο… Και δικό μου και δικό σου. Δεν είναι κάτι εύκολο και επιτυγχάνεται μέσω ρίσκου. Δηλαδή ποτέ δεν πας να σε θαυμάσουν, εκθέτεις το είναι σου και απλά βλέπεις τα σχόλια και την αντιμετώπιση.

Και πόσο εύκολο άραγε είναι να σχολιάσει και αντιμετωπίσει κανείς τον θαυμασμό του προς ένα άτομο; Όταν όμως εκτιμάς και θαυμάζεις δε θες να ρισκάρεις. Κι όμως υπάρχουν και σαρκικά ένστικτα. Και εγωιστικά μπορώ να πω…

[Ο έρωτας χρόνια πιστεύω πως είναι ο χαζός εγωισμός. Μια εξιδανικευμένη εκδήλωσε ύψιστης μορφής εγωισμού. Π.χ. θέλουμε να πούμε πως είμαστε ερωτευμένοι με ένα άτομο. Τι λέμε; «Σε θέλω μόνο για μένα». Μα πώς; Αφού άλλα είναι αυτά που θες να πεις, η κτητικότητα άνθρωπέ μου πώς διάολο σου ρθε;!;]

Σε θέλω, όχι μόνο για μένα, για μας! Θέλω το 1 μου να γίνει 2. Ή το 2 μας να γίνει 1. Κοίτα να δεις που το 1 θα μείνει 1. Μπορεί να μη στο πω ποτέ κιόλας… Δεν πειράζει. Αν θες κάτι να μου πεις, θα το καταλάβεις.

Κ.Α.

Περί λογοκρισίας...

Δεν είμαι ο πιο σχετικός για να γράψω για την δολοφονία ενός δημοσιογράφου. Ίσως και να μην έχω κανένα λόγο, όμως ως ενεργός πολίτης αυτής της χώρας δεν δύναμαι να μείνω ασυγκίνητος και απροβλημάτιστος απέναντι στο νέο αυτό πρωτοφανές περιστατικό, για την χώρα μας τουλάχιστον.

Δεν με αφορά ποιος ακριβώς ήταν ο αδικοχαμένος δημοσιογράφος που τόσο άδικα κάποια συμφέροντα του στέρησαν τη ζωή του για να τον πάψουν από το επάγγελμα του. Εγώ κατ’ αρχήν, τον θαυμάζω. Πριν από κάποιες ώρες δεν ήξερα καν το όνομα του, άντε να το είχα ακούσει μια φορά κατά την διαδικασία αποχώρησης του από το πλευρό του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και άλλη μια ως διευθυντή του Θέμα Radio. Γενικά ήταν από τους ανθρώπους που δεν επιθυμούσαν τα φώτα αλλά την ουσία του επαγγέλματος τους.

Από όσο μπόρεσα να διαβάζω στα διάφορα sites φημολογείται πως ήταν ο κεντρικός άνθρωπος πίσω από το blog troktiko, την μεγαλύτερη σε επισκεψιμότητα σελίδα στην Ελλάδα. Δεν το λέω εγώ αυτό, το tlife.gr η σελίδα της κυρίας Τατιάνας Στεφανίδου το αναφέρει ως φήμη και θα το βρείτε στο εν λόγω site. Ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε ποτέ και εκεί πρέπει να μείνουμε, στο τι παραδέχεται ο άλλος όσο είναι εν ζωή, εικασίες για ανθρώπους που έχουν φύγει πια δεν μπορούμε να κάνουμε. Ακόμα και αυτό αν ισχύει, αν εξαιρέσουμε την κόντρα που είχε η ιστοσελίδα αυτή με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο που δεκάδες φορές κονταροχτυπιούνταν μέσω δημοσιευμάτων, η σελίδα δεν ενοχλούσε κανέναν ουσιαστικά. Μόνο αλήθειες έλεγε…

Και εδώ ανακύπτει ο προβληματισμός μου, αν η κοινωνία βάλλεται εναντίον της αλήθειας, της απλής, καθημερινής αλήθειας, που ξεκινάει από την είδηση ότι έγινε κάποιοι επεισόδιο κάπου και γι’ αυτό είναι κλειστός ο τάδε δρόμος μέχρι το μήνυμα του απλού αναγνώστη που θέλει να πει χρόνια πολλά στην γυναίκα του μέσω διαδικτύου, τότε έχουμε μεγάλο πρόβλημα, τεράστιο θα έλεγα. Όχι μόνο ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία αξιών, ανθρώπων και ψυχών.

Δεν λέω πως ο άνθρωπος αυτός δολοφονήθηκε γιατί υπήρχε η φήμη πως ήταν πίσω από το troktiko, δεν λέω πως έφταιγε για κάτι συγκεκριμένο αλλά αυτό πλήρωσε! Την άδικη ενδεχομένως ταύτιση του, με ένα blog που έλεγε αλήθειες. Κρίμα! Κρίμα για όλους μας.

Από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Φτάσαμε ένας άνθρωπος καθώς διαβάζω στο προαναφερθέν δημοσίευμα να είχε αστυνομική συνοδεία για όσο ο ήλιος ήταν ψηλά και για όσο ο ίδιος βρισκόταν εκτός σπιτιού του. Γιατί; Γιατί έκανε την δουλειά του, ευσυνείδητα. Μπορεί και να ήταν άδικος κάποιες φορές, δεν γνωρίζω το περιεχόμενο του ρεπορτάζ που κρατούσε στα χέρια του, αλλά συγνώμη… φτάσαμε σε τέτοιο άθλιο σημείο ώστε η βασική ανάγκη ελεύθερης έκφρασης να είναι αφορμή οργανωμένης δολοφονίας;

Δεν θέλω ούτε να υπερασπιστώ κανέναν, ούτε να καταγγείλω ενόχους και φαντάσματα, γιατί δεν γνωρίζω τίποτα για τον Σωκράτη. Πονάω όμως για την κατάντια της χώρας, της κοινωνίας μας, των media, της γενιάς που μεγαλώνει με τα «Παρατράγουδα» και το «Πολύ Μπλα Μπλα», της γενιάς που δεν έχει πρότυπα λαμπερά αλλά κατασκευασμένα μια Τζούλια, μια Σάσα …

Πολλές φορές στο παρελθόν προσπάθησα να αποκηρύξω την εποχή που εγώ ως έφηβος μεγάλωνα. Την εποχή του Fame Story, της Τατιάνας του μεσημεριού, του Μικρούτσικου στο «Από καρδιάς» και του αθώου Big Brother. Αυτή η τηλεόραση ήταν αστεία, με μια σοβαροφάνεια που την κρατούσε για να μη χάσει την μαγεία της. Τώρα όμως όλα είναι αλλιώς…

Και να μου το θυμηθείτε πως αυτό το συμβάν είναι μόνον η αρχή ενός ντόμινο που θα μας οδηγήσει σε μια κοινωνία που θα σκοτώνει για να κρύψει αυτά που με τέχνη της δίδαξαν να δημιουργεί .

Τα προκαθορισμένα της ζωής

Κάποια πράγματα στην ζωή μας είναι προκαθορισμένα από την ώρα της γένεσης μας. Νομίζω και εσείς, ακόμα και αν δεν το σκεφτήκατε ποτέ ενσυνείδητα, το έχετε σκαλίσει στο πίσω μέρος του μυαλού σας.

Υπάρχουν κάποια βασικά που δεν τα διαπραγματευτήκαμε ποτέ. Ποιοι είναι οι γονείς μας, ποια είναι η οικογένεια μας, ποια είναι η πατρίδα μας, ποιο είναι το βιοτικό μας επίπεδο, ποια κουλτούρα επικρατεί σπίτι μας και πολλά άλλα…

Αυτά σίγουρα δεν τα διαπραγματευτήκαμε με κανέναν. Κι όμως, αν το καλοσκεφτείτε είναι αυτά που μας κάνουν να λέμε «Είμαι αυτός.». Το αστειότερο όλων είναι ότι ακόμα και αν δεν συμφωνούμε ως προσωπικότητες με τίποτα από τα προαναφερθέντα (τον πατέρα μας, την πατρίδα μας, τον πολιτισμό μας) αν έχει πρόθεση κάποιος να εκφράσει γνώμη, η οποία τα θίγει, το σωστό είναι να μεταλλαχθούμε σε ύαινα και να τον κατασπαράξουμε. (Τύπου: Προσέβαλες την πατρίδα μου; Θα πεθάνεις!)

Έφτασα στα 22 μου και κατέληξα σε ένα απλό συμπέρασμα. Εκνευριζόμουν τόσο καιρό για μαλακίες. Πήγα σε ένα σχολείο, μικρούλης, που σου έλεγε πως ο σωστός άνθρωπος είναι αυτός που λέει πάντα ναι στον γηραιότερο, που πάει κάθε Κυριακή εκκλησία, που δεν παίζει με ξενόφερτα κατασκευάσματα τύπου GameBoy τότε, που δεν ακούει μοντέρνα μουσική και διάφορα άλλα «προοδευτικά». Μετά από 12 χρόνια απουσίας αυτού του περιβάλλοντος από την καθημερινότητα μου, είδα πόσο λάθος κάνουμε στην διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου.

Κανονικά, η αποστολή της οικογένειας είναι άλλη κατά την γνώμη μου. Να χτίσεις έναν άνθρωπο που θα ψάχνει την αλήθεια. Τι κι αν ο πατέρας είναι χριστιανός και το παιδί ανακαλύψει μια άλλη αλήθεια στον Δωδεκαθεϊσμό; Αν και μόνον αν, είσαι σωστός με την κοινωνία και την προσωπικότητα σου πρέπει να σεβαστείς το «θέλω» του παιδιού σου ή έστω του φίλου, αδελφού ή συναδέλφου σου.

Η Ελλάδα, όχι ως χώρα αλλά σαν έθνος, είναι μια μεγάλη κατίνα. Θυμάστε παλιά, μια ταινία του 60’s κινηματογράφου, ονόματι «Οι κυρίες της αυλής»; Μια τέτοια κυράτσα είμαστε ως έθνος, κατιναριό όρθιο! Διδάσκουμε στην κοινωνία μια καταναλωτική μανία, όχι προς τέρψη προσωπικής απόλαυσης αλλά για να το δει ο απέναντι, διδάσκουμε ζήλια όχι προς εκδήλωση αγάπης αλλά προς προβολή του εγώ μας έναντι άλλων ομοειδών μας, διδάσκουμε κτητικότητα όχι επειδή θέλουμε να δείξουμε το ενδιαφέρον μας προς ένα άτομο αλλά για να μη μας πει ο γκόμενος μαλάκα. Κι όμως, αυτοί είμαστε.

Το μεγαλύτερο προκαθορισμένο της ζωής ενός Έλληνα είναι αυτή η κυράτσα που έχουμε ως πολιτιστικό πρότυπο. Και μη βλέπετε, παραδείγματος χάρην, τον κοινωνικό σχολιασμό απέναντι στην πολιτική, την διαφθορά και γενικά απέναντι σε όλο αυτό το αίσχος… Τώρα μπορεί να μην αρέσει σε κανέναν Έλληνα πολίτη αλλά οι ίδιοι είναι αυτοί που έκαναν τις επιδοτήσεις βίλες, αυτοκίνητα, μπουζούκια κλπ. Όταν τους λάδωνε κάποιος για να πάρει μια επιδότηση επειδή είχε βγει η καινούρια SLK τότε δεν συνειδητοποιούσε πως η μεγαλύτερη διαφθορά βρίσκεται στον ίδιο του τον ψυχισμό;

Για να καταλήξω κάπου, εντέλει, εγώ νιώθω περήφανος που μέσα σε όλο αυτό που ζω καταφέρνω, ασχέτως αν υποκύπτω στα τριπάκια του νεοπλουτισμού, να διακρίνω που είναι η αλήθεια στις επιλογές μου και που είναι τα πρέπει που κατά τα άλλα πρέπει να ακολουθούμε εφ ενός ζυγού.

Περί φρουρών ο λόγος…

Περί φρουρών ο λόγος…

Τελικά στην ζωή μας έχουμε όλοι τους φρουρούς μας. Δεν τους επιλέγουμε, η ζωή μας τους φέρνει στον δρόμο μας. Να είναι εκεί να μας πάνε για μπάνιο όταν εμείς θέλουμε, να πιούνε από το ποτό μας να τσεκάρουν αν είναι τόσο υπέροχο όσο λέω εγώ πιθανότατα…

Υπάρχουν γύρω μας για να κάνουν κι άλλα… να τους ακούμε να λένε πόσο μοναδικοί είμαστε. Υπέροχη συζήτηση αυτή. Βλέποντας μια ταινία σήμερα παρατήρησα μια σκηνή που ένας μπάρμαν γέμιζε ποτήρια με σφηνάκια. Να ποιοι είναι οι φρουροί μας… αυτοί που θα πουν + 1 σφηνάκι για τον Κωνσταντίνο π.χ., βλέπεις δεν έχει νόημα γι αυτούς να πιούνε το σφηνάκι τους αν δεν το τσουγκρίσουν με μένα ή με σένα πριν.

Υπάρχουν που λέτε κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί να πουν το «Ωπα λίγα λόγια σε μένα για τον Κωνσταντίνο». Δεν είναι απαραίτητα φίλοι οι φρουροί. Μπορεί να είναι σύντροφοι, μπορεί να είναι γνωστοί, μπορεί να είναι συνεργάτες, στην τελική μπορεί να είναι ο άσχετος που μπορεί να μας βλέπει στην σχολή κάθε μέρα και επειδή του αρέσει η καλημέρα που λέω όταν μπαίνω στο καφέ να θέλει να σε υπερασπιστεί για την θετική ενέργεια που του μεταδίδεις κάθε φορά, αν και μπορεί να μη σου περισσεύει.

Είναι αυτοί που θα σου κάνουν like στο status στο facebook απλά και μόνο για να σου πουν πόσο γαμάτος είσαι. Πως ασπάζονται και σέβονται αυτό το δήθεν φαινομενικά βαθύ που έγραψες, που δεν είναι τίποτα άλλο από μπηχτές που αφορούν ένα κομμάτι του παρελθόντος ή του παρόντος μας, που τις κάνουμε να φαίνονται αλλιώς μέσα από την βιτρίνα της φιλοσοφίας.

Δύσκολο να βρεις φρουρούς στις μέρες μας. Η διάθεση υπάρχει, και από τους μεν και από τους δε. Το υλικό όμως δεν υπάρχει. Ας σημαίνει ότι θέλει αυτό που έγραψα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω περισσότερο. Είναι σαν να θέλω να πάρω καινούριο αμάξι, να έχω έτοιμα τα λεφτά και να μην βρίσκω κάποιο να μου αρέσει…

Είναι διέξοδος και αμυντικός μηχανισμός του ανθρώπου να είναι ο φρουρός και να έχει φρουρούς. Θες να υπερασπιστείς κάποιον γιατί ξέρεις πως αν το μάθει, θα είσαι σημαντικός μετά για εκείνον. Θες να σε υπερασπίζονται γιατί αν δεν έχεις φρουρούς, μπορεί να μην είναι σίγουρο πως την επόμενη φορά θα έχεις κ εσύ το σφηνάκι σου στον γύρο που έρχεται…

Δεν είναι φιλία, δεν είναι υποχρέωση. Είναι μια σπίθα… που μου λείπει και θέλω να την ξαναδώ. Πολύ σύντομα. Γιατί τελικά από την ώρα που εμφανίστηκε αυτή η σπίθα στην ζωή μου όλα μου πάνε καλύτερα και εσύ ήσουν εδώ να τα ομορφαίνεις ακόμα περισσότερο.

Κ.Α.

Κάπου στου δρόμου τα μισά…

Ακριβώς εκεί βρίσκομαι.

Τώρα θα μου πείτε, και τι μας το λές; Σας απαντώ ότι αν δεν σας ενδιαφέρει μην διαβάσετε τα παρακάτω.

Το να βρίσκεσαι στα μισά μιας πορείας έχει και θετικά και αρνητικά. Σίγουρα έχεις διανύσει την μισή πορεία προς έναν προορισμό, και μπράβο σου! Έχει την εμπειρία της μισής αυτής διαδρομής, την σοφία που σου αφήνει ο κάθε μικρός σταθμός του δρόμου που έχεις επιλέξει να πορευθείς.

Έχει και τα αρνητικά όμως… Κατ’ αρχήν ο προορισμός είναι ακριβώς σε άλλη τόση απόσταση που σημαίνει πως έχεις να μάθεις ακόμα τόσα, μη σου πω και παραπάνω, να βιώσεις μεγαλύτερες εμπειρίες, να γνωρίσεις καλύτερους ή διαφορετικούς ανθρώπους αλλά κυρίως να διαχειριστείς ισχυρότερα εμπόδια.

Η ζωή τελικά είναι σαν τα Super Mario που έπαιζα στο Game Boy Colour που μου είχε πάρει η μαμά μου να παίζω και της έσπαγα τα νεύρα βάζοντας συνέχεια στο On τον ήχο του παιχνιδιού.

Όσο πλησιάζεις λοιπόν στο τέλος, στην «μάνα», στο κάστρο ή ό,τι άλλο βρισκόταν στο τέλος κάθε πίστας συναντάς και τον δράκο. Τον αντιπαθέστατο αυτό φρουρό της τελικής πύλης που σου πέταγε με διαφορετικό τρόπο φωτιές να σε κάψει και να δεις και να ξαναδείς για πολύ καιρό το GAME OVER, μέχρι που να βρεις τον μαγικό συνδυασμό κουμπιών και δευτερολέπτων ώστε να τον εξουδετερώσεις και να πας πια στην πολυπόθητη πύλη.

Μόλις ανοίξει όμως; ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ κύριε Super Mario.

Πιστέψτε με Super Κωνσταντίνος δεν είμαι κι όμως δράκους σκότωσα πολλούς. Όμως πάντα έχω θέμα με το να ξεκινήσω την νέα πίστα. Που να βρω το κουράγιο πια; Πόση σοφία να μαζέψω από τις κατά τα άλλα ωραίες μάχες που λατρεύω να κερδίζω;

Στην πράξη είναι δύο οι παράμετροι που με ενδιαφέρουν στις μάχες αυτές. Σαφέστατα θέλω να τις κερδίζω… Μα με το σπαθί μου, μα με την στρατηγική μου, μα με λίγο πιο ύπουλα μέσα καμιά φορά.

Από την άλλη όμως είναι που μάχομαι και στο καλό μου κουστούμι και δε θέλω ούτε να το γδάρω, ούτε να το ματώσω, ούτε καν να το σκονίσω. Είναι δύσκολο να κάνεις ξιφασκία φορώντας Tom Ford, εμένα όμως δεν μου επετράπη από τη ζωή ή την παιδεία μου να φορέσω φόρμα εργασίας, έστω κι αν αυτή ήταν D-Squared.

Κάπως έτσι ένιωσα χτες. Έχοντας κάνει όλη αυτήν την διαδρομή, θεωρώντας πως κέρδισα τις μάχες μου σε κάθε στάδιο που προκλήθηκα να δώσω μια παράσταση, κρατώντας άφθαρτο το προαναφερθέν Tom Ford επίσημο ένδυμα, είδα απέναντι μου άλλη μια πόρτα που πρέπει να ανοίξω και να τερματίσω μια πίστα. Φυσικά είδα και τον δράκο της περίπτωσης μας να μου χαμογελάει αυτή τη φορά και εγώ πρέπει να καταλάβω τα τρωτά σημεία των βολών του και τις νεκρές γωνίες ώστε να τον εξουδετερώσω…

Για να δούμε, θα τα καταφέρω και αυτήν την φορά…?

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…]