Τα γιατί …

Πολλές φορές στη ζωή μου έχω συναντήσει τα γιατί. Να ρωτάω ένα γιατί σαν να ψάχνω νερό μέσα σε μια έρημο. Το γιατί είναι πολύ απλό αλλά έλα που επιδέχεται απαντήσεων, ορθών και περιεκτικών. Αυτές κυρίως είναι το πρόβλημα! Άλλες επειδή έρχονται και σε κατακεραυνώνουν, άλλες πάλι επειδή δεν έρχονται και σε αφήνουν να τρώγεσαι σαν σκυλάκι που καλείται να ζήσει την ζωή του με ένα προβληματικό πόδι (by the way σπαράζει η καρδιά μου όταν βλέπω κάτι τέτοιο, δε ξέρω πόσο άτυχα μπορεί να είναι αυτά τα αδέσποτα που καλούνται να ζήσουν χτυπημένα αλλά αυτά είναι ψυχολογικά που θα αναλυθούν σε ένα άλλο κείμενο)…

Παιδιά δεν κάνω πλάκα, τα γιατί με βασανίζουν όσο δεν πάει. Το 1ο και κυριότερο γιατί στη ζωή μου πάει στην τύχη μου, την τύχη μου την γκαντέμα. Αυτή η τύχη μάγκες είναι κάτι σαν ελληνική ταινία με σενάριο Πρετεντέρη ή Σακελάριου. Στην αρχή ήταν καλή, τόσο καλή που οι γονείς μου χώρισαν 2 χρονιά αφότου με έκαναν και από τότε αποφάσισαν πως πρέπει να παλέψουν για το πώς θα μου την κάνουν καλύτερη τη ζωή. Αυτό από μόνο του καταλαβαίνετε είναι καταστροφικό για την τύχη μου, γιατί 2 γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Τέλοσπάντων, αυτό ας ήταν το χειρότερο, αλλά έλα που δεν ήταν. Που λέτε παιδιά μου αυτή η τύχη αποφάσισε πως πρέπει να γίνει η μεγαλύτερη τσούλα όλων των εποχών. Οκ το δέχομαι θέλει να χαρεί την ζωή της με ανοιχτά πόδια, ουδεμία αντίρρηση αλλά ρε φίλη τύχη όχι για να σου ανοίγουν εσένα τα πόδια να μ΄ ανοίξει εμένα η… μέση! Η αγαπητή μου τύχη λοιπόν γαμιέται όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ζωή μου να πηγαίνει σαν δείκτης χρηματιστηρίου σε περίοδο κρίσης. Ξέρεις όταν πηδάς μια γκόμενα έχεις την ψευδαίσθηση (ως άντρας) ότι όλα τα έκανες τέλεια (εγώ πολλές φορές με έχω πιάσει να λέω στον εαυτό μου πόσο τούμπανο εραστής είμαι), όταν όμως σε πηδάνε (ούσα γυναίκα και δη τύχη ή ζωή) έχεις όλη την αλήθεια ανάμεσα στα πόδια σου. Αν τον προσποιηθείς τον οργασμό ο άλλος θα νομίζει πως έκανε κάτι, εσύ όμως θα χεις μείνει στα μισά, μη σου πω και στα πρώτα πρώτα.

Έτσι λοιπόν και μένα άγεται και φέρεται η ζωή μου, από την καλό ή κακό-γαμημένη μου τύχη. Που λέτε παλληκάρια μου, ενώ η τύχη με ζωγράφισε σαν τούμπανο ολόγραμμα και όλα τα γαμάτα να ναι πάνω μου, εμένα το αποτέλεσμα μου φαίνεται πως είναι το πρώτο ημιαποτυχημένο album της Lady Gaga ή έστω κάτι σαν δίσκος της Μαρινέλλας στις μέρες μας. Η καλύτερη παραγωγή, η καλύτερη φωνή, η καλυτερότερη και πιο ταιριαστή ενορχήστρωση αλλά επειδή όλα είναι τόσο αστέρια σε αυτόν τον δίσκο τα ραδιόφωνα αρνούνται να τον κάνουν χιτ και οι ακροατές απλά σέβονται τη φωνή. Κοινώς μένει απούλητος ο δίσκος. Κάποια στιγμή θα πουλήσω αλλά μέχρι τότε θα με φάει η σκόνη , το βλέπω το όνειρο. Εδώ ολοκληρώνεται το πρώτο γιατί μου…

Από την άλλη έχω το γιατί με συμπλήρωση, τύπου γιατί… σε μένα, γιατί… ότι φτιάχνω να χαλάει, γιατί… όλα να μένουν μισά και γενικά γιατί το φεγγάρι είναι πλάγιο απόψε? Αυτού του είδους τα γιατί είναι πιο βασανιστικά γιατί δεν άπτονται μόνο της τύχης. Αντιθέτως, συνδέονται με αλλά κυρίως και χωρίς την συγκατάθεση σου με πεπραγμένα για τα οποία έχεις μοχθήσει και τι τα κάνουν; Για φανταστείτε! Ναι ναι, καλά μαντέψατε, τα καταστρέφουν. Έτσι είναι αδέρφια! Όλα μου τα κάνανε μη σας πω πως αυτά τα γιατί! Βλέπεις ας πούμε την πρώην σου σχέση, που εσύ τα χες δώσει όλα αλλά εκείνη νόμιζε πως απλά πηδιέστε (αν έδινα τόσα πολλά για ένα πήδημα θα μπορούσα να νοικιάζω βίζιτες στην προεδρική σουίτα του «Μεγάλη Βρετανία»), την βλέπεις λοιπόν αυτήν την κάρια τη σχέση να είναι με έναν άλλον που αντικειμενικά είναι πιο άσχημος από σένα, πιο χοντρός από σένα, πιο παρτάκιας από σένα, πιο πουτάνα από σένα, όλα αυτά τα «πιο από σένα» τεσπα και να δείχνει πως περνάει τέλεια. Που εγώ για να περάσω έτσι όπως δείχνουν έπρεπε να τα έχω φτιάξει τουλάχιστον με κάτοχο τίτλου καλλιστείων και κάτοχο διδακτορικού ταυτοχρόνως !

Έχουμε και το γιατί σε μένα! Το γιατί σε μένα είναι συνώνυμο συνήθως του τι μαλάκας ήμουν που δεν φωνάζω στον σεναριογράφο πως δουλεύω σε βαρέα και ανθυγιεινά χωρίς να παίρνω φράγκο, μη σας πω πως με βάζουν να κάνω και μια κάποια πρακτική για να μάθω πώς να την σκαπουλάρω από μελλοντικές κακοτοπιές. Τι να πεις όμως; Μου μένει η γνώση και η εμπειρία τουλάχιστον! Αυτά η υποκατηγορία των «γιατί» με συμπλήρωση είναι μεγάλη πληγή. Είναι κάτι σαν αυτό που περιέγραφε ως άσκηση υποταγής ο Σάκης σε ένα παλιό Ψινάκειο χιτ του. Υποταγή πάει να πει θα γίνεις χώμα, υποταγή πάει να πει θα γίνεις γη. Έτσι σε θέλει φίλε αναγνώστη αυτό το είδους του γιατί… μη με ρωτήσεις γιατί όμως… γιατί είσαι θύμα είναι απάντηση.

Επίσης, υπάρχει και το γιατί σε μένα όλα τα παραπληγικά. Μεγάλη επιτυχία έχω διαγράψει με αυτό το γιατί. Θα μπορούσα στο τέλος της καριέρας μου και όταν παραιτηθώ από τον στίβο του σεξ να μου απονείμουν πλακέτα για την συνεισφορά μου στην κατηγορία «γιατί σε μένα ΟΛΟΣ ο μαλακομαγνήτης». Βεβαίως αγαπητή φίλη που διαβάζεις το μάταιο αυτό κείμενο, εγώ, το κουκλί αυτό το ζωγραφιστό έχω πάρει ντοκτορά στην συγκεκριμένη κατηγορία. Κάθε μαλακισμένο ων που σέβεται την καριέρα καγκουριάς που πάει να χτίσει στην ανθρωπότητα ετούτη πρέπει να μου χει κάνει τουλάχιστον poke στο facebook και αν παραπλανήθηκα τόσο ώστε να συναντηθούμε από κοντά έχουμε πιεί και ένα κρασί βρε αδερφέ. Γιατί εγώ είμαι μεγάλη ψυχή, τον κερνάω και ένα κρασί τον συνάνθρωπο, λες και με νοιάζει η γνώμη του αφού κλείσει την κομψή πόρτα του αμαξιού μου κατά τον βραδυνό αποχαιρετισμό, που πιστεψέ με καμία σχέση δεν έχει με αυτά που βλέπεις στις διαφημίσεις της lacta. By the way, πάντα ήθελα να ζήσω έναν τέτοιο χολιγουντιανό έρωτα αλλά το πολύ πολύ σε μένα να έρθει για πρωταγωνιστικό καστ όλοι οι γκουρού dream teamers των χρυσών βατόμουρων. Παίρνω όρκο πως την γυναίκα της ζωής μου θα την έπαιζε κάποια άθλια υποκριτικά celebrity τύπου Paris Hilton κλπ.
Τα γιατί μετά συνεχίζουν την γκάμα τους αλλά ένα μπλογκ έχω, δε γράφω βιβλίο για να τα γράψω όλα. Γιατί; Γιατί θα βαρεθώ να ρωτάω γιατί, άσε που θέλω και ψυχανάλυση μετά από αυτό το κείμενο. Μη σου τύχει λοιπόν στην γκαντέμα ετούτη ζωή να ρωτήσεις γιατί, θα την φας την απάντηση και θα σε πονέσει περισσότερη και από το να φας του μαύρου την μπαγκέτα εκεί που καίγεσαι πολύ, εκεί που θες να νιώσεις το φιλί.

Ένα όμως έχω καταλάβει μέσα από όλα αυτά τα γιατί που έχω αναρωτηθεί. Γιατί το ένα, γιατί το άλλο, γιατί το παράλλο… η απάντηση είναι μία. ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ! Ναι φίλε μου, που τώρα γελάς με την κατάντια μου! Πίστεψε με, δεν έχεις ιδέα πόσο έχω διασκεδάσει όλα αυτά τα γιατί που μου προέκυψαν. Γιατί παιδιά όλοι μας έχουμε απαντήσεις στα γιατί μας, και κάποτε όλων τα γιατί απαντιώνται και τότε έρχεται η επιτυχία και η ευτυχία αλλά μέχρι τότε αξίζει να το ζεις ρε φιλαράκι το όνειρο, χωρίς αυτό δε θα ρωτούσε ποτέ γιατί… Θα το άντεχες άραγε;

Στόχοι

Δεν είναι πως θέλω να απολογηθώ αλλά πολλές φορές αισθάνομαι πως είμαι πολύ περίεργος άνθρωπος. Νιώθω, με πιάνω δηλαδή, να προσπαθώ να μου βάλω φρένο απέναντι σε αυτό που θα έκανε ο μέσος διπλανός μου. Ίσως αυτή η αυτοκαταπίεση να οδηγήσει σε τραυματισμούς που εγώ τώρα δεν καταλαβαίνω αλλά με τα χρόνια ίσως να αντιλαμβάνομαι. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί αφ’ ενός ντρέπομαι να τις μοιραστώ με τον καθέναν που θα τύχει να διαβάσει το κείμενο αυτό και αφ’ ετέρου γιατί μπορεί να κράξετε και δε θα το ήθελα.

Είμαι περίεργος αυτό είναι γεγονός. Το θέμα που θα προβάλω εγώ ως επιχείρημα-δικαιολογία είναι κάπως απλοϊκό και ίσως και χαζό αλλά εγώ θα το πω γιατί είναι η αλήθεια μου. Από μικρό μου έμαθαν να είμαι ο εαυτός μου, αυτός που πραγματικά θέλω να είμαι, να μην περιμένω να γίνω αλλά να είμαι ο ίδιος ο στόχος μου. Να ζήσω τώρα αυτό που οι άλλοι περιμένουν κάποτε να γίνουν.

22 χρόνια ένας αγώνας, μια αγωνία. Να ζήσω αυτό που κανονικά θα ήταν παράτολμο να ζητήσω. Υπάρχει βέβαια και περιορισμός στο κάθε στατιστικό δείγμα. Και πάντα, μα πάντα αυτοί οι περιορισμοί είναι που μένουν να σε ταλαιπωρήσουν μετά. Στον απολογισμό νιώθω πως ενώ έζησα αυτά που εγώ επέλεξα, έζησα πολύ λίγο. Εκεί που οι άλλοι ζούσαν 5 πράγματα εγώ ζούσα γύρω στα 2,5. Μπορεί κατά το δικό μου δοκούν αυτά τα 2,5 να άξιζαν για 10 αλλά στον απολογισμό εμένα μου λείπουν.

Μακάρι και το εννοώ να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να έλεγα δε θέλω να ζήσω αυτό που ονειρεύομαι αλλά ακριβώς ότι πρέπει να ζήσουν τα παιδιά της ηλικίας μου. Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Μια σειρά από εθελούσιες απαγορεύσεις οδηγούν σε μια φυλακή. Θα μου πείτε τι είδους είναι αυτή η φυλακή που είναι σχεδόν επιλεγμένη από σένα τον ίδιο.

Ξέρετε, όταν παίρνεις το ρίσκο να κάνεις αυτό που εσύ ο ίδιος επιλέγεις, κόντρα στους κανόνες και τους νόμους των πρέπει της κοινωνίας, πρέπει στο τέλος να δείξεις κυρίως στον εαυτό σου αλλά και στους άλλους (γιατί όχι άλλωστε;) πως αυτό που επέλεξες ήταν το σωστό ή πως τουλάχιστον εσύ το έζησες όπως έπρεπε. Και εκεί ακριβώς ορθώνεται η φυλακή. Μια φυλακή που τι ακριβώς σου λέει; Ή θα πετύχεις ή κάνε αυτό που σου λέγανε πως είναι το σωστό.

Πως μπορείς κάθε φορά να παίρνεις το ρίσκο μιας ενδεχόμενης αποτυχίας και να φοβάσαι από κάποια στιγμή και μετά να κοιτάξεις πίσω σου γιατί σε περιμένει μια κριτική επιτροπή χειρότερη και από αυτή του xfactor. Δε θέλω να γίνω κάτι άλλο από αυτό που έχτισα αλλά αγχώνομαι ρε γαμώτο. Η ζωή μου με οδήγησε σε έναν δρόμο μοναχικό, πολύ μοναχικό. Δεν ξέρω τελικά αν ήμουν εγώ ο κατάλληλος για να το κάνει όλο αυτό αλλά αφού το ξεκίνησα θα τον περπατήσω φίλοι μου, όχι για να καταφέρω κάτι πλέον. Ξέρω πως ότι και αν είναι αυτό εγώ πάλι λίγο θα το θεωρήσω οπότε ως στόχο – έπαθλο το ξεχνάμε. Το κάνω πια από περιέργεια. Να δω που διάολο θα με βγάλει αυτός ο περίεργος δρόμος.

Αφού επέλεξα να είμαι αυτός που οι άλλοι δε θα βλέπουν ως ίδιο τους, λογικό είναι ούτε πίσω να μπορώ να κάνω, ούτε μπρος όμως! Οπότε θα το πάω μέχρι το τέλος, για να δω το φινάλε. Κάποτε θα γίνω αυτό που σήμερα ονειρεύομαι και τότε θα κυνηγάω να γίνω αυτό που τότε θα θέλω.

Στο μεταξύ ένα είναι σίγουρο, εγώ μπορεί να μην το απόλαυσα 100% αλλά σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα γιατί ξέρω πως πολλοί θα ποθούσαν να πάρουν το ρίσκο των επιλογών μου και να πορευθούν.

Καλή συνέχεια φίλοι μου, ευχαριστώ για την παρέα.