Σελίδες

Είναι κάποιες βραδιές ακριβώς σαν την αποψινή που είναι εντελώς κενές. Λες και έχουν δημιουργηθεί για να σου δείξουν πως πρέπει να είναι η μοναξιά. Όχι τόσο η μοναξιά για να λέμε την πάσα αλήθεια αλλά η απραξία. Είναι από αυτές τις νύχτες που δεν κουνιέται φύλλο, κανείς δεν θέλει να πάει για ένα ποτό, η τηλεόραση δεν έχει τίποτα και εσύ δεν έχεις ύπνο!

Επίσης είναι σημαδιακό που κατά την διάρκεια αυτών των βραδιών εμφανίζονται κομμάτια σαν από ένα παρελθοντικό παζλ που κάποτε άφησες στην μέση, σου υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν και εσύ ποτέ δεν τα βρήκες, περνούν από μπροστά σου περήφανα και φεύγουν. Συνήθως αυτά είναι στιγμές που θέλησες, μα δεν έζησες. Τώρα λοιπόν έρχονται πραγματοποιημένες με κάποιον άλλον στη θέση σου. Μια φωτογραφία που εσύ θα θελες να είσαι δίπλα στο αγαπημένο σου άτομο που πια δεν μιλάτε, ένα βράδυ που θα θελες εσύ να τα πίνεις με την τάδε παρέα και όχι αυτός που σου έκλεψε το παραμυθάκι σου.

Αυτά τα κομμάτια του παλιού ξεχασμένου παζλ είναι κάτι σαν τις σελίδες ενός βιβλίου που διαβάζει κάποιος. Όσο πιο πολλές σελίδες έχουν περάσει από αυτήν την σελίδα τόσο πιο ανίσχυρη νιώθει για την πλοκή της ιστορίας. Έτσι λοιπόν και εδώ: όσο πιο παλιό και ξεχασμένο είναι το παζλ, το λιγότερο σε πονάει. Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεις το ίδιο σου το χτες όταν συνειδητοποιείς ότι έγινε χτες την στιγμή που εσύ πάσχιζες να το κάνεις αύριο και μεθαύριο. Πως γίνεται να κλείσει μια ιστορία όταν εσύ δεν το επιτρέψεις; Όταν η καρδιά σου δεν πει ότι κλείδωσε και το κλειδί πετάχτηκε στον πιο βαθύ ωκεανό;

Και τότε ακριβώς είναι που συνειδητοποιείς πόσο μόνος είσαι κάποιες στιγμές. Μεταξύ σοβαρού και αστείου οι άνθρωποι λένε τις πιο μεγάλες αλήθειες. Τι εννοώ… Νομίζεις πως κάποια κομμάτια πάνω σου είναι τέλεια φτιαγμένα και όμως έρχεται ο άλλος με μια του κουβέντα να σου τα ανατρέψει όλα. Μια ολόκληρη θεωρία που φοβάσαι να παραδεχτείς μέσα σου. Να φοβάσαι να παραδεχτείς λάθη που και εσύ ο ίδιος έχεις εντοπίσει είναι ανθρώπινο, να στο λένε όμως δεν σου αρέσει.

Αν ήταν στο χέρι μου θα γινόμουν ο αυθεντικός μου εαυτός που κάποτε θυμάμαι πως ήμουν. Ένας χιουμορίστας, ξινός, ειρωνικός χαρακτήρας που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Με τα χρόνια όμως γλύκανα και μάλλον αυτό είναι το τρωτό μου σημείο. Πάντα θυμάμαι το πώς ήμουν την στιγμή που συνειδητοποιώ πως στο σήμερα κάτι δεν μου πάει καλά. Καλό είναι αλλά δύσκολο να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Πώς να ξεχάσεις; Πώς να προσποιηθείς ότι κάποια πράγματα δεν τα έζησες ποτέ; Πώς να προσποιηθείς ότι δεν ονειρεύτηκες μια ευτυχία που ποτέ δεν έζησες;

Πέραν όμως των πίσω , διαβασμένων και ξεχασμένων σελίδων ενός βιβλίου υπάρχει και η σελίδα που έχεις μπροστά σου. Μια σελίδα που ποθείς να μάθεις τι λέει μέχρι το τελευταίο σημείο στίξης της παραγράφου. Και αυτό δεν είναι επιλογή, είναι θέμα επιβίωσης, να την διαβάσεις! Να την ζήσεις! Δεν σε νοιάζει ποιο θα είναι το τέλος, το θέμα είναι να δεις τι γίνεται παρακάτω, αύριο, τώρα, σε 2 λεπτά. Ποθείς να μάθεις ! Και θα μάθεις! Έτσι θα κάνω και εγώ … και να δείτε που τότε κανένα παζλ δεν θα ξαναμείνει ημιτελές! Είναι θέμα απόφασης για μάχη μέχρι το τέλος… μέχρι να κατακτήσεις όλα τα άστρα του ουρανού που ονειρεύτηκες σαν ήσουνα παιδί!

Τα γιατί …

Πολλές φορές στη ζωή μου έχω συναντήσει τα γιατί. Να ρωτάω ένα γιατί σαν να ψάχνω νερό μέσα σε μια έρημο. Το γιατί είναι πολύ απλό αλλά έλα που επιδέχεται απαντήσεων, ορθών και περιεκτικών. Αυτές κυρίως είναι το πρόβλημα! Άλλες επειδή έρχονται και σε κατακεραυνώνουν, άλλες πάλι επειδή δεν έρχονται και σε αφήνουν να τρώγεσαι σαν σκυλάκι που καλείται να ζήσει την ζωή του με ένα προβληματικό πόδι (by the way σπαράζει η καρδιά μου όταν βλέπω κάτι τέτοιο, δε ξέρω πόσο άτυχα μπορεί να είναι αυτά τα αδέσποτα που καλούνται να ζήσουν χτυπημένα αλλά αυτά είναι ψυχολογικά που θα αναλυθούν σε ένα άλλο κείμενο)…

Παιδιά δεν κάνω πλάκα, τα γιατί με βασανίζουν όσο δεν πάει. Το 1ο και κυριότερο γιατί στη ζωή μου πάει στην τύχη μου, την τύχη μου την γκαντέμα. Αυτή η τύχη μάγκες είναι κάτι σαν ελληνική ταινία με σενάριο Πρετεντέρη ή Σακελάριου. Στην αρχή ήταν καλή, τόσο καλή που οι γονείς μου χώρισαν 2 χρονιά αφότου με έκαναν και από τότε αποφάσισαν πως πρέπει να παλέψουν για το πώς θα μου την κάνουν καλύτερη τη ζωή. Αυτό από μόνο του καταλαβαίνετε είναι καταστροφικό για την τύχη μου, γιατί 2 γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Τέλοσπάντων, αυτό ας ήταν το χειρότερο, αλλά έλα που δεν ήταν. Που λέτε παιδιά μου αυτή η τύχη αποφάσισε πως πρέπει να γίνει η μεγαλύτερη τσούλα όλων των εποχών. Οκ το δέχομαι θέλει να χαρεί την ζωή της με ανοιχτά πόδια, ουδεμία αντίρρηση αλλά ρε φίλη τύχη όχι για να σου ανοίγουν εσένα τα πόδια να μ΄ ανοίξει εμένα η… μέση! Η αγαπητή μου τύχη λοιπόν γαμιέται όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ζωή μου να πηγαίνει σαν δείκτης χρηματιστηρίου σε περίοδο κρίσης. Ξέρεις όταν πηδάς μια γκόμενα έχεις την ψευδαίσθηση (ως άντρας) ότι όλα τα έκανες τέλεια (εγώ πολλές φορές με έχω πιάσει να λέω στον εαυτό μου πόσο τούμπανο εραστής είμαι), όταν όμως σε πηδάνε (ούσα γυναίκα και δη τύχη ή ζωή) έχεις όλη την αλήθεια ανάμεσα στα πόδια σου. Αν τον προσποιηθείς τον οργασμό ο άλλος θα νομίζει πως έκανε κάτι, εσύ όμως θα χεις μείνει στα μισά, μη σου πω και στα πρώτα πρώτα.

Έτσι λοιπόν και μένα άγεται και φέρεται η ζωή μου, από την καλό ή κακό-γαμημένη μου τύχη. Που λέτε παλληκάρια μου, ενώ η τύχη με ζωγράφισε σαν τούμπανο ολόγραμμα και όλα τα γαμάτα να ναι πάνω μου, εμένα το αποτέλεσμα μου φαίνεται πως είναι το πρώτο ημιαποτυχημένο album της Lady Gaga ή έστω κάτι σαν δίσκος της Μαρινέλλας στις μέρες μας. Η καλύτερη παραγωγή, η καλύτερη φωνή, η καλυτερότερη και πιο ταιριαστή ενορχήστρωση αλλά επειδή όλα είναι τόσο αστέρια σε αυτόν τον δίσκο τα ραδιόφωνα αρνούνται να τον κάνουν χιτ και οι ακροατές απλά σέβονται τη φωνή. Κοινώς μένει απούλητος ο δίσκος. Κάποια στιγμή θα πουλήσω αλλά μέχρι τότε θα με φάει η σκόνη , το βλέπω το όνειρο. Εδώ ολοκληρώνεται το πρώτο γιατί μου…

Από την άλλη έχω το γιατί με συμπλήρωση, τύπου γιατί… σε μένα, γιατί… ότι φτιάχνω να χαλάει, γιατί… όλα να μένουν μισά και γενικά γιατί το φεγγάρι είναι πλάγιο απόψε? Αυτού του είδους τα γιατί είναι πιο βασανιστικά γιατί δεν άπτονται μόνο της τύχης. Αντιθέτως, συνδέονται με αλλά κυρίως και χωρίς την συγκατάθεση σου με πεπραγμένα για τα οποία έχεις μοχθήσει και τι τα κάνουν; Για φανταστείτε! Ναι ναι, καλά μαντέψατε, τα καταστρέφουν. Έτσι είναι αδέρφια! Όλα μου τα κάνανε μη σας πω πως αυτά τα γιατί! Βλέπεις ας πούμε την πρώην σου σχέση, που εσύ τα χες δώσει όλα αλλά εκείνη νόμιζε πως απλά πηδιέστε (αν έδινα τόσα πολλά για ένα πήδημα θα μπορούσα να νοικιάζω βίζιτες στην προεδρική σουίτα του «Μεγάλη Βρετανία»), την βλέπεις λοιπόν αυτήν την κάρια τη σχέση να είναι με έναν άλλον που αντικειμενικά είναι πιο άσχημος από σένα, πιο χοντρός από σένα, πιο παρτάκιας από σένα, πιο πουτάνα από σένα, όλα αυτά τα «πιο από σένα» τεσπα και να δείχνει πως περνάει τέλεια. Που εγώ για να περάσω έτσι όπως δείχνουν έπρεπε να τα έχω φτιάξει τουλάχιστον με κάτοχο τίτλου καλλιστείων και κάτοχο διδακτορικού ταυτοχρόνως !

Έχουμε και το γιατί σε μένα! Το γιατί σε μένα είναι συνώνυμο συνήθως του τι μαλάκας ήμουν που δεν φωνάζω στον σεναριογράφο πως δουλεύω σε βαρέα και ανθυγιεινά χωρίς να παίρνω φράγκο, μη σας πω πως με βάζουν να κάνω και μια κάποια πρακτική για να μάθω πώς να την σκαπουλάρω από μελλοντικές κακοτοπιές. Τι να πεις όμως; Μου μένει η γνώση και η εμπειρία τουλάχιστον! Αυτά η υποκατηγορία των «γιατί» με συμπλήρωση είναι μεγάλη πληγή. Είναι κάτι σαν αυτό που περιέγραφε ως άσκηση υποταγής ο Σάκης σε ένα παλιό Ψινάκειο χιτ του. Υποταγή πάει να πει θα γίνεις χώμα, υποταγή πάει να πει θα γίνεις γη. Έτσι σε θέλει φίλε αναγνώστη αυτό το είδους του γιατί… μη με ρωτήσεις γιατί όμως… γιατί είσαι θύμα είναι απάντηση.

Επίσης, υπάρχει και το γιατί σε μένα όλα τα παραπληγικά. Μεγάλη επιτυχία έχω διαγράψει με αυτό το γιατί. Θα μπορούσα στο τέλος της καριέρας μου και όταν παραιτηθώ από τον στίβο του σεξ να μου απονείμουν πλακέτα για την συνεισφορά μου στην κατηγορία «γιατί σε μένα ΟΛΟΣ ο μαλακομαγνήτης». Βεβαίως αγαπητή φίλη που διαβάζεις το μάταιο αυτό κείμενο, εγώ, το κουκλί αυτό το ζωγραφιστό έχω πάρει ντοκτορά στην συγκεκριμένη κατηγορία. Κάθε μαλακισμένο ων που σέβεται την καριέρα καγκουριάς που πάει να χτίσει στην ανθρωπότητα ετούτη πρέπει να μου χει κάνει τουλάχιστον poke στο facebook και αν παραπλανήθηκα τόσο ώστε να συναντηθούμε από κοντά έχουμε πιεί και ένα κρασί βρε αδερφέ. Γιατί εγώ είμαι μεγάλη ψυχή, τον κερνάω και ένα κρασί τον συνάνθρωπο, λες και με νοιάζει η γνώμη του αφού κλείσει την κομψή πόρτα του αμαξιού μου κατά τον βραδυνό αποχαιρετισμό, που πιστεψέ με καμία σχέση δεν έχει με αυτά που βλέπεις στις διαφημίσεις της lacta. By the way, πάντα ήθελα να ζήσω έναν τέτοιο χολιγουντιανό έρωτα αλλά το πολύ πολύ σε μένα να έρθει για πρωταγωνιστικό καστ όλοι οι γκουρού dream teamers των χρυσών βατόμουρων. Παίρνω όρκο πως την γυναίκα της ζωής μου θα την έπαιζε κάποια άθλια υποκριτικά celebrity τύπου Paris Hilton κλπ.
Τα γιατί μετά συνεχίζουν την γκάμα τους αλλά ένα μπλογκ έχω, δε γράφω βιβλίο για να τα γράψω όλα. Γιατί; Γιατί θα βαρεθώ να ρωτάω γιατί, άσε που θέλω και ψυχανάλυση μετά από αυτό το κείμενο. Μη σου τύχει λοιπόν στην γκαντέμα ετούτη ζωή να ρωτήσεις γιατί, θα την φας την απάντηση και θα σε πονέσει περισσότερη και από το να φας του μαύρου την μπαγκέτα εκεί που καίγεσαι πολύ, εκεί που θες να νιώσεις το φιλί.

Ένα όμως έχω καταλάβει μέσα από όλα αυτά τα γιατί που έχω αναρωτηθεί. Γιατί το ένα, γιατί το άλλο, γιατί το παράλλο… η απάντηση είναι μία. ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ! Ναι φίλε μου, που τώρα γελάς με την κατάντια μου! Πίστεψε με, δεν έχεις ιδέα πόσο έχω διασκεδάσει όλα αυτά τα γιατί που μου προέκυψαν. Γιατί παιδιά όλοι μας έχουμε απαντήσεις στα γιατί μας, και κάποτε όλων τα γιατί απαντιώνται και τότε έρχεται η επιτυχία και η ευτυχία αλλά μέχρι τότε αξίζει να το ζεις ρε φιλαράκι το όνειρο, χωρίς αυτό δε θα ρωτούσε ποτέ γιατί… Θα το άντεχες άραγε;

Στόχοι

Δεν είναι πως θέλω να απολογηθώ αλλά πολλές φορές αισθάνομαι πως είμαι πολύ περίεργος άνθρωπος. Νιώθω, με πιάνω δηλαδή, να προσπαθώ να μου βάλω φρένο απέναντι σε αυτό που θα έκανε ο μέσος διπλανός μου. Ίσως αυτή η αυτοκαταπίεση να οδηγήσει σε τραυματισμούς που εγώ τώρα δεν καταλαβαίνω αλλά με τα χρόνια ίσως να αντιλαμβάνομαι. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί αφ’ ενός ντρέπομαι να τις μοιραστώ με τον καθέναν που θα τύχει να διαβάσει το κείμενο αυτό και αφ’ ετέρου γιατί μπορεί να κράξετε και δε θα το ήθελα.

Είμαι περίεργος αυτό είναι γεγονός. Το θέμα που θα προβάλω εγώ ως επιχείρημα-δικαιολογία είναι κάπως απλοϊκό και ίσως και χαζό αλλά εγώ θα το πω γιατί είναι η αλήθεια μου. Από μικρό μου έμαθαν να είμαι ο εαυτός μου, αυτός που πραγματικά θέλω να είμαι, να μην περιμένω να γίνω αλλά να είμαι ο ίδιος ο στόχος μου. Να ζήσω τώρα αυτό που οι άλλοι περιμένουν κάποτε να γίνουν.

22 χρόνια ένας αγώνας, μια αγωνία. Να ζήσω αυτό που κανονικά θα ήταν παράτολμο να ζητήσω. Υπάρχει βέβαια και περιορισμός στο κάθε στατιστικό δείγμα. Και πάντα, μα πάντα αυτοί οι περιορισμοί είναι που μένουν να σε ταλαιπωρήσουν μετά. Στον απολογισμό νιώθω πως ενώ έζησα αυτά που εγώ επέλεξα, έζησα πολύ λίγο. Εκεί που οι άλλοι ζούσαν 5 πράγματα εγώ ζούσα γύρω στα 2,5. Μπορεί κατά το δικό μου δοκούν αυτά τα 2,5 να άξιζαν για 10 αλλά στον απολογισμό εμένα μου λείπουν.

Μακάρι και το εννοώ να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να έλεγα δε θέλω να ζήσω αυτό που ονειρεύομαι αλλά ακριβώς ότι πρέπει να ζήσουν τα παιδιά της ηλικίας μου. Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Μια σειρά από εθελούσιες απαγορεύσεις οδηγούν σε μια φυλακή. Θα μου πείτε τι είδους είναι αυτή η φυλακή που είναι σχεδόν επιλεγμένη από σένα τον ίδιο.

Ξέρετε, όταν παίρνεις το ρίσκο να κάνεις αυτό που εσύ ο ίδιος επιλέγεις, κόντρα στους κανόνες και τους νόμους των πρέπει της κοινωνίας, πρέπει στο τέλος να δείξεις κυρίως στον εαυτό σου αλλά και στους άλλους (γιατί όχι άλλωστε;) πως αυτό που επέλεξες ήταν το σωστό ή πως τουλάχιστον εσύ το έζησες όπως έπρεπε. Και εκεί ακριβώς ορθώνεται η φυλακή. Μια φυλακή που τι ακριβώς σου λέει; Ή θα πετύχεις ή κάνε αυτό που σου λέγανε πως είναι το σωστό.

Πως μπορείς κάθε φορά να παίρνεις το ρίσκο μιας ενδεχόμενης αποτυχίας και να φοβάσαι από κάποια στιγμή και μετά να κοιτάξεις πίσω σου γιατί σε περιμένει μια κριτική επιτροπή χειρότερη και από αυτή του xfactor. Δε θέλω να γίνω κάτι άλλο από αυτό που έχτισα αλλά αγχώνομαι ρε γαμώτο. Η ζωή μου με οδήγησε σε έναν δρόμο μοναχικό, πολύ μοναχικό. Δεν ξέρω τελικά αν ήμουν εγώ ο κατάλληλος για να το κάνει όλο αυτό αλλά αφού το ξεκίνησα θα τον περπατήσω φίλοι μου, όχι για να καταφέρω κάτι πλέον. Ξέρω πως ότι και αν είναι αυτό εγώ πάλι λίγο θα το θεωρήσω οπότε ως στόχο – έπαθλο το ξεχνάμε. Το κάνω πια από περιέργεια. Να δω που διάολο θα με βγάλει αυτός ο περίεργος δρόμος.

Αφού επέλεξα να είμαι αυτός που οι άλλοι δε θα βλέπουν ως ίδιο τους, λογικό είναι ούτε πίσω να μπορώ να κάνω, ούτε μπρος όμως! Οπότε θα το πάω μέχρι το τέλος, για να δω το φινάλε. Κάποτε θα γίνω αυτό που σήμερα ονειρεύομαι και τότε θα κυνηγάω να γίνω αυτό που τότε θα θέλω.

Στο μεταξύ ένα είναι σίγουρο, εγώ μπορεί να μην το απόλαυσα 100% αλλά σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα γιατί ξέρω πως πολλοί θα ποθούσαν να πάρουν το ρίσκο των επιλογών μου και να πορευθούν.

Καλή συνέχεια φίλοι μου, ευχαριστώ για την παρέα.

Ως εδώ

Είναι κάποιες στιγμές που πραγματικά μένω άφωνος. Μένω άφωνος όχι επειδή έχει γίνει κάτι το τόσο σοκαριστικό ή τέλος πάντων κάτι άξιο εξαιρετικής αναφοράς αλλά επειδή οι συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μου είναι τουλάχιστον ανεξήγητες.

Κατ’ αρχήν έχω μια θεωρία, λιτή, περιεκτική που κατά την γνώμη μου δεν σηκώνει και πολλές παρερμηνείες, προσωπικές γνώμες ή γενικότερα αντίλογο. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι είτε φιλικές είτε ερωτικές. Για τις φιλικές ούτε λόγο δεν κάνω, είναι αυτό το γνωστό, ουσιώδες κυρίως των γνωριμιών που όλοι γνωρίζουμε. Τις ερωτικές όμως ρε παιδία πραγματικά δεν μπορώ να τις ερμηνεύσω. Κάπου εδώ αρχίζει η θεωρία μου λοιπόν: Αν γουστάρει κάποιος κάποιον πρέπει να το δείχνει. Είμαι το Χ άτομο, με αυτό το πακέτο χαρακτηριστικών και είσαι το Ψ άτομο, με το αντίστοιχο πακέτο. Είναι ωραίο να το εκδηλώνεις αυτό το αίσθημα θαυμασμού, απλά, ανθρωπινά και κυρίως με σεβασμό, πρωτίστως στον άνθρωπο που έχει απέναντί σου αλλά και με σεβασμό στην υπόσταση σου. Έτσι λοιπόν απ’ τη ζωή μου αποφεύγω τις ακρότητες. Τα πάθη είναι που χαλάνε μια σχέση, δεν την δένουν. Χίλιες φορές μια οργανωμένη σχέση και πιο ήρεμη παρά ένα τρελό πάθος που μπορεί να σε οδηγήσει από το 7ο ουρανό μέχρι και το χείλος του γκρεμού.

Εγώ λοιπόν αυτή την θεωρία ακολουθώ στη ζωή μου. 1 + 1 = 2. Απλά μαθηματικά. Μ αρέσεις, πες μου αν σ αρέσω να δούμε που μπορεί να μας βγάλει αυτό. Όχι τόσο στεγνά όσο λες «μια μπριζόλα μοσχαρίσια καλοψημένη και για γλυκό βλέπουμε» αλλά με την ίδια ορθολογιστική λογική που με κατέχει.

Εκτιμώ τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν το παραμύθι τους, μη σας πω πως ανήκω και εγώ σε αυτούς. Στα παραμύθια υπάρχουν και άσπρα άλογα όμως δείγμα ευγένειας και αγνότητας των εποχών. Μόνο που το παραμύθι είναι ωραίο να προσπαθείς να το ζεις, όχι να περιμένεις να σε βάλει στο παιχνίδι ο πρωταγωνιστής και στο τέλος να μένεις απ’ έξω.

Είναι καλύτερο να πεις σε συμπαθώ αλλά ερωτικά δε μου βγαίνει/δε θα θελα κλπ παρά να παίζεις κρυφτούλι τύπου σε αγαπώ, σε λατρεύω μα δεν ξέρω. Τι δεν ξέρεις ρε τούβλο; Δεν ξέρεις πως χτυπάει η καρδιά σου ή νομίζεις πως θα σου φέρουν βηματοδότη για να το καταλάβεις; Αυτό το είμαι και δεν είμαι πάντα το θεωρούσα μέτριο και ως γνωστόν «Τα μέτρια το ξέρεις με σκοτώνουν».

Και από το να σκοτωθώ εγώ, καλύτερα να βγάλω τα μέτρια από τη ζωή μου. Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σε κρατήσω στην κορυφή όσο ήθελες αλλά ο θρόνος της καρδιάς μου δεν είναι θέμα δυναστείας, είναι θέμα δύσκολου, σκληρού και επίπονου καστινγκ και δόξα το Θεώ συμμετοχές έχω πολλές. Και εσύ φαντάζομαι αλλά μεχρι το 2020 νομίζω πως θα την χάσεις την παρθενιά σου… τότε τα λέμε.

Ως τότε, ως εδώ.

Αυτόματη καταμέτρηση...

Οι άγραφες σελίδες με φοβίζουν. Μπορείς να τις γεμίσεις βέβαια με ότι αισθάνεσαι αλλά πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου, το έτοιμο κείμενο είναι πιο ενδιαφέρον. Αλλιώς όλοι θα γράφαμε. Βέβαια και μένα που μ’ αρέσει το γράψιμο, δεν του είμαι και πολύ πιστός…

Γενικά στη ζωή μου δεν είμαι πολύ πιστός. Πιστός σε μένα, στους φίλους. Πιστός στα πιστεύω μου είμαι. Ποτέ μου δεν τα πρόδωσα και αυτό είναι κάτι άξιο αναφοράς. Το να με συναναστρέφεσαι τελικά παίζει να ναι ψυχοφθόρο. Δεν είναι ότι είμαι κακό παιδί, όπως συνηθίζω να λέω «οι κακοί είναι στη φυλακή». Δεν είναι πως εθελοτυφλώ αλλά ο πραγματικά κακός, όχι απλά δεν το παραδέχεται αλλά και να δεις που δεν μπαίνει καν στον κόπο να σου πει τι είναι. Το καταλαβαίνεις μια και καλή, από τα τραύματα που σου αφήνει πάνω σου…

Λογική σκέψη τώρα που πρέπει να κάνετε είναι «Τι διάολο ασυναρτησίες λέει ο ψυχάκιας». Να σας πω την αλήθεια μου ούτε εγώ ξέρω γιατί αποφάσισα να γράψω απόψε. Ίσως για να τη σπάσω στην λευκή σελίδα. Ξέρετε τώρα τελευταία κάνω πολλά πράγματα από σπάσιμο. Έτσι για να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

Είχα που λέτε μια ανησυχία τώρα τελευταία για το ποιος είμαι, πού πάω, από πού ξεκίνησα και κυρίως που πάω σε σχέση με εκεί που ήθελα να πάω. Μα να σας πω πως βρέθηκα χαμένος σε ένα χάος. Όμως, οκ το έσωσα. Ή καλύτερα, με σώσανε. Είναι οι φρουροί της ζωής μας που έλεγα σε ένα παλιότερο μου κείμενο; Αυτοί σε σώζουν σε τέτοιες φάσεις.

Που λες φίλε αναγνώστη, τώρα τελευταία αποφάσισα να μου τη σπάσω. Να κάνω αυτά που για χρόνια αρνιόμουν να κάνω. Εύλογη η απορία «Σιγά ρε φίλε, τι δεν έκανες πια;». Η αλήθεια είναι κάπως περίπλοκη, έκανα πάρα πολλά που δεν έπρεπε για τέτοια ηλικία. Είναι κακό να είσαι 22 (άκλειστα) και τώρα να λες «τι παραπάνω;».

Ξέρεις ρε φιλαράκι, είναι κάποιοι άνθρωποι που ζουν μέσα σε κύκλους, το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Είναι αυτό που λέμε απλά έκλεισα έναν κύκλο, ανοίγω έναν νέο. Ήμουν λίγο των άκρων η αλήθεια να λέγεται. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου χάθηκα, εγώ και ο εαυτός μου. Είμαι ματαιόδοξος η αλήθεια να λέγεται. Όμως αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία. Έτσι πάνε αυτά. Το 2006 ήθελα να κάνω τα πάντα για να γίνω διάσημος, τώρα απλώς θέλω να κάνω τα πάντα. Όχι για να γίνω διάσημος, για να γίνω αυτός που ονειρεύτηκα, εγώ.

Διάβολε βαρέθηκα να κυνηγάω την αναγνωρισημότητα , θέλω την αναγνώριση. Λόγω αξίας, όχι λόγω επαγγέλματος. Και τελικά δεν είναι δύσκολο, γιατί τόσα χρόνια κυνηγώντας την αναγνωρισημότητα δεν έδινα σημασία σε τόσο σεβασμό που είχα κερδίσει. Είναι σαν να προσπερνάς τον χρυσό, κυνηγώντας κάτι που σου μοιάζει με διαμάντι και στο τέλος να διαπιστώνεις πως είναι γυαλλάκι που αντικατοπτρίζει το φως.

Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις πού θα περάσεις καλύτερα, στο χαζό, το ανούσιο ή στο ουσιώδες και το εποικοδομητικό; Σήμερα μου έλεγε η μάνα μου κάτι αναμνήσεις από τότε που ήμουν μπέμπης και κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να εξαναγκάζεις τους άλλους να σε μάθουν λόγω διασημότητας, είναι ωραίο να σε θυμούνται λόγω αυθεντικότητας.
Τώρα αν αυτό, το να είσαι μόνο ο εαυτός σου, βλάπτει που και που γιατί όσο να πεις εκτίθεσαι, λίγο με νοιάζει. Ε οκ αυτός είμαι αν δε σε γουστάρει ο άλλος ας γυρίσει απ’ την άλλη.

Σημασία δεν έχει να μη μου πέφτουν τα γυαλλάκια μου χαμηλά στη μύτη όταν κουράζομαι, σημασία έχει να το βρίσκεις χαριτωμένο. Και τότε μ έχεις κάνει δικό σου. Και οκ τα γυαλλάκια μου θέλω να ναι σχεδιαστή, αυτό όμως δε σε αφορά εσένα, αφορά εμένα. Κάτι έμεινε και από τα τελευταία 5 χρόνια, μια εμμονή με τη μόδα. Δεν το πετάς…

Είναι Μπερδεμένο!

Είναι κάτι φορές ανεξήγητος ο νους μου. Προσπαθώ να προχωρήσω, να αφήσω κάθετι παλιό και σκουριασμένο στην άκρη, να βάλω νέα άνθη στο βάζο της καθημερινότητάς μου. Ανθοπώλες υπάρχουν πολλοί, δόξα τον Θεό, υπάρχουν με το τσουβάλι, μέχρι και μέσω internet πια. Πάντα όμως προτιμάται ένας. Ο λόγος; Θα μείνει άγνωστος, γούστα είναι αυτά.

Η λογική είναι κάτι πολύπλοκο μα μαθηματικό. 1 + 1 = 2. Χαίρω πολύ, Κωνσταντίνος. Το συναίσθημα πάλι είναι ύπουλο πράγμα, ξεπηδά, παίρνει μορφή, μεταλλάσσεται, παίρνει άλλη μορφή, που δίνει την θέση της σε άλλη. Και να… εκεί που λες «αυτό νιώθω» εκεί λες «μωρέ σίγουρα;». Και για πείτε και μένα ποιο από τα δύο να πιστέψω! Το πρώτο ή το άλλο.

Εκεί κάπου εμφανίζεται η λογική. Συναίσθημα χωρίς σεξ σημαίνει αγνότητα, άρα φιλία. Εντάξει, το δέχομαι και λέω στον εαυτό μου πάνω από όλα πως τα αισθήματα μου είναι αγνά και αμόλυντα. Και όμως είναι;

Μετά έρχονται τα πάθη, οι συλλογισμοί, τα μαρτύρια. Το βλέμμα σου, ο λόγος σου, το σώμα σου, το χιούμορ σου. Όλα γυρνάνε γύρω από έναν κύκλο που δε μπορώ να προσδιορίσω. Που πάει αυτή η συλλογιστική;

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή μας που έρχονται ψηλοαπρόσκλητα. Και αυτό δεν είναι τόσο ο έρωτας, όσο ο θαυμασμός. Το να ερωτευτείς είναι εύκολο, θες μόνο να’ στε μαζί και σκέφτεσαι συνέχεια ένα άλλο άτομο. Ο θαυμασμός όμως είναι μεγάλο μανίκι παιδιά…

Θα μπορούσα να ερωτευτώ σήμερα, να το ξεχάσω αύριο και να ξαναερωτευτώ μεθαύριο. Το να σε θαυμάσω όμως θέλει δουλειά, ιδρώτα, λόγο, κόπο… Και δικό μου και δικό σου. Δεν είναι κάτι εύκολο και επιτυγχάνεται μέσω ρίσκου. Δηλαδή ποτέ δεν πας να σε θαυμάσουν, εκθέτεις το είναι σου και απλά βλέπεις τα σχόλια και την αντιμετώπιση.

Και πόσο εύκολο άραγε είναι να σχολιάσει και αντιμετωπίσει κανείς τον θαυμασμό του προς ένα άτομο; Όταν όμως εκτιμάς και θαυμάζεις δε θες να ρισκάρεις. Κι όμως υπάρχουν και σαρκικά ένστικτα. Και εγωιστικά μπορώ να πω…

[Ο έρωτας χρόνια πιστεύω πως είναι ο χαζός εγωισμός. Μια εξιδανικευμένη εκδήλωσε ύψιστης μορφής εγωισμού. Π.χ. θέλουμε να πούμε πως είμαστε ερωτευμένοι με ένα άτομο. Τι λέμε; «Σε θέλω μόνο για μένα». Μα πώς; Αφού άλλα είναι αυτά που θες να πεις, η κτητικότητα άνθρωπέ μου πώς διάολο σου ρθε;!;]

Σε θέλω, όχι μόνο για μένα, για μας! Θέλω το 1 μου να γίνει 2. Ή το 2 μας να γίνει 1. Κοίτα να δεις που το 1 θα μείνει 1. Μπορεί να μη στο πω ποτέ κιόλας… Δεν πειράζει. Αν θες κάτι να μου πεις, θα το καταλάβεις.

Κ.Α.

Περί λογοκρισίας...

Δεν είμαι ο πιο σχετικός για να γράψω για την δολοφονία ενός δημοσιογράφου. Ίσως και να μην έχω κανένα λόγο, όμως ως ενεργός πολίτης αυτής της χώρας δεν δύναμαι να μείνω ασυγκίνητος και απροβλημάτιστος απέναντι στο νέο αυτό πρωτοφανές περιστατικό, για την χώρα μας τουλάχιστον.

Δεν με αφορά ποιος ακριβώς ήταν ο αδικοχαμένος δημοσιογράφος που τόσο άδικα κάποια συμφέροντα του στέρησαν τη ζωή του για να τον πάψουν από το επάγγελμα του. Εγώ κατ’ αρχήν, τον θαυμάζω. Πριν από κάποιες ώρες δεν ήξερα καν το όνομα του, άντε να το είχα ακούσει μια φορά κατά την διαδικασία αποχώρησης του από το πλευρό του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και άλλη μια ως διευθυντή του Θέμα Radio. Γενικά ήταν από τους ανθρώπους που δεν επιθυμούσαν τα φώτα αλλά την ουσία του επαγγέλματος τους.

Από όσο μπόρεσα να διαβάζω στα διάφορα sites φημολογείται πως ήταν ο κεντρικός άνθρωπος πίσω από το blog troktiko, την μεγαλύτερη σε επισκεψιμότητα σελίδα στην Ελλάδα. Δεν το λέω εγώ αυτό, το tlife.gr η σελίδα της κυρίας Τατιάνας Στεφανίδου το αναφέρει ως φήμη και θα το βρείτε στο εν λόγω site. Ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε ποτέ και εκεί πρέπει να μείνουμε, στο τι παραδέχεται ο άλλος όσο είναι εν ζωή, εικασίες για ανθρώπους που έχουν φύγει πια δεν μπορούμε να κάνουμε. Ακόμα και αυτό αν ισχύει, αν εξαιρέσουμε την κόντρα που είχε η ιστοσελίδα αυτή με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο που δεκάδες φορές κονταροχτυπιούνταν μέσω δημοσιευμάτων, η σελίδα δεν ενοχλούσε κανέναν ουσιαστικά. Μόνο αλήθειες έλεγε…

Και εδώ ανακύπτει ο προβληματισμός μου, αν η κοινωνία βάλλεται εναντίον της αλήθειας, της απλής, καθημερινής αλήθειας, που ξεκινάει από την είδηση ότι έγινε κάποιοι επεισόδιο κάπου και γι’ αυτό είναι κλειστός ο τάδε δρόμος μέχρι το μήνυμα του απλού αναγνώστη που θέλει να πει χρόνια πολλά στην γυναίκα του μέσω διαδικτύου, τότε έχουμε μεγάλο πρόβλημα, τεράστιο θα έλεγα. Όχι μόνο ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία αξιών, ανθρώπων και ψυχών.

Δεν λέω πως ο άνθρωπος αυτός δολοφονήθηκε γιατί υπήρχε η φήμη πως ήταν πίσω από το troktiko, δεν λέω πως έφταιγε για κάτι συγκεκριμένο αλλά αυτό πλήρωσε! Την άδικη ενδεχομένως ταύτιση του, με ένα blog που έλεγε αλήθειες. Κρίμα! Κρίμα για όλους μας.

Από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Φτάσαμε ένας άνθρωπος καθώς διαβάζω στο προαναφερθέν δημοσίευμα να είχε αστυνομική συνοδεία για όσο ο ήλιος ήταν ψηλά και για όσο ο ίδιος βρισκόταν εκτός σπιτιού του. Γιατί; Γιατί έκανε την δουλειά του, ευσυνείδητα. Μπορεί και να ήταν άδικος κάποιες φορές, δεν γνωρίζω το περιεχόμενο του ρεπορτάζ που κρατούσε στα χέρια του, αλλά συγνώμη… φτάσαμε σε τέτοιο άθλιο σημείο ώστε η βασική ανάγκη ελεύθερης έκφρασης να είναι αφορμή οργανωμένης δολοφονίας;

Δεν θέλω ούτε να υπερασπιστώ κανέναν, ούτε να καταγγείλω ενόχους και φαντάσματα, γιατί δεν γνωρίζω τίποτα για τον Σωκράτη. Πονάω όμως για την κατάντια της χώρας, της κοινωνίας μας, των media, της γενιάς που μεγαλώνει με τα «Παρατράγουδα» και το «Πολύ Μπλα Μπλα», της γενιάς που δεν έχει πρότυπα λαμπερά αλλά κατασκευασμένα μια Τζούλια, μια Σάσα …

Πολλές φορές στο παρελθόν προσπάθησα να αποκηρύξω την εποχή που εγώ ως έφηβος μεγάλωνα. Την εποχή του Fame Story, της Τατιάνας του μεσημεριού, του Μικρούτσικου στο «Από καρδιάς» και του αθώου Big Brother. Αυτή η τηλεόραση ήταν αστεία, με μια σοβαροφάνεια που την κρατούσε για να μη χάσει την μαγεία της. Τώρα όμως όλα είναι αλλιώς…

Και να μου το θυμηθείτε πως αυτό το συμβάν είναι μόνον η αρχή ενός ντόμινο που θα μας οδηγήσει σε μια κοινωνία που θα σκοτώνει για να κρύψει αυτά που με τέχνη της δίδαξαν να δημιουργεί .

Τα προκαθορισμένα της ζωής

Κάποια πράγματα στην ζωή μας είναι προκαθορισμένα από την ώρα της γένεσης μας. Νομίζω και εσείς, ακόμα και αν δεν το σκεφτήκατε ποτέ ενσυνείδητα, το έχετε σκαλίσει στο πίσω μέρος του μυαλού σας.

Υπάρχουν κάποια βασικά που δεν τα διαπραγματευτήκαμε ποτέ. Ποιοι είναι οι γονείς μας, ποια είναι η οικογένεια μας, ποια είναι η πατρίδα μας, ποιο είναι το βιοτικό μας επίπεδο, ποια κουλτούρα επικρατεί σπίτι μας και πολλά άλλα…

Αυτά σίγουρα δεν τα διαπραγματευτήκαμε με κανέναν. Κι όμως, αν το καλοσκεφτείτε είναι αυτά που μας κάνουν να λέμε «Είμαι αυτός.». Το αστειότερο όλων είναι ότι ακόμα και αν δεν συμφωνούμε ως προσωπικότητες με τίποτα από τα προαναφερθέντα (τον πατέρα μας, την πατρίδα μας, τον πολιτισμό μας) αν έχει πρόθεση κάποιος να εκφράσει γνώμη, η οποία τα θίγει, το σωστό είναι να μεταλλαχθούμε σε ύαινα και να τον κατασπαράξουμε. (Τύπου: Προσέβαλες την πατρίδα μου; Θα πεθάνεις!)

Έφτασα στα 22 μου και κατέληξα σε ένα απλό συμπέρασμα. Εκνευριζόμουν τόσο καιρό για μαλακίες. Πήγα σε ένα σχολείο, μικρούλης, που σου έλεγε πως ο σωστός άνθρωπος είναι αυτός που λέει πάντα ναι στον γηραιότερο, που πάει κάθε Κυριακή εκκλησία, που δεν παίζει με ξενόφερτα κατασκευάσματα τύπου GameBoy τότε, που δεν ακούει μοντέρνα μουσική και διάφορα άλλα «προοδευτικά». Μετά από 12 χρόνια απουσίας αυτού του περιβάλλοντος από την καθημερινότητα μου, είδα πόσο λάθος κάνουμε στην διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου.

Κανονικά, η αποστολή της οικογένειας είναι άλλη κατά την γνώμη μου. Να χτίσεις έναν άνθρωπο που θα ψάχνει την αλήθεια. Τι κι αν ο πατέρας είναι χριστιανός και το παιδί ανακαλύψει μια άλλη αλήθεια στον Δωδεκαθεϊσμό; Αν και μόνον αν, είσαι σωστός με την κοινωνία και την προσωπικότητα σου πρέπει να σεβαστείς το «θέλω» του παιδιού σου ή έστω του φίλου, αδελφού ή συναδέλφου σου.

Η Ελλάδα, όχι ως χώρα αλλά σαν έθνος, είναι μια μεγάλη κατίνα. Θυμάστε παλιά, μια ταινία του 60’s κινηματογράφου, ονόματι «Οι κυρίες της αυλής»; Μια τέτοια κυράτσα είμαστε ως έθνος, κατιναριό όρθιο! Διδάσκουμε στην κοινωνία μια καταναλωτική μανία, όχι προς τέρψη προσωπικής απόλαυσης αλλά για να το δει ο απέναντι, διδάσκουμε ζήλια όχι προς εκδήλωση αγάπης αλλά προς προβολή του εγώ μας έναντι άλλων ομοειδών μας, διδάσκουμε κτητικότητα όχι επειδή θέλουμε να δείξουμε το ενδιαφέρον μας προς ένα άτομο αλλά για να μη μας πει ο γκόμενος μαλάκα. Κι όμως, αυτοί είμαστε.

Το μεγαλύτερο προκαθορισμένο της ζωής ενός Έλληνα είναι αυτή η κυράτσα που έχουμε ως πολιτιστικό πρότυπο. Και μη βλέπετε, παραδείγματος χάρην, τον κοινωνικό σχολιασμό απέναντι στην πολιτική, την διαφθορά και γενικά απέναντι σε όλο αυτό το αίσχος… Τώρα μπορεί να μην αρέσει σε κανέναν Έλληνα πολίτη αλλά οι ίδιοι είναι αυτοί που έκαναν τις επιδοτήσεις βίλες, αυτοκίνητα, μπουζούκια κλπ. Όταν τους λάδωνε κάποιος για να πάρει μια επιδότηση επειδή είχε βγει η καινούρια SLK τότε δεν συνειδητοποιούσε πως η μεγαλύτερη διαφθορά βρίσκεται στον ίδιο του τον ψυχισμό;

Για να καταλήξω κάπου, εντέλει, εγώ νιώθω περήφανος που μέσα σε όλο αυτό που ζω καταφέρνω, ασχέτως αν υποκύπτω στα τριπάκια του νεοπλουτισμού, να διακρίνω που είναι η αλήθεια στις επιλογές μου και που είναι τα πρέπει που κατά τα άλλα πρέπει να ακολουθούμε εφ ενός ζυγού.

Περί φρουρών ο λόγος…

Περί φρουρών ο λόγος…

Τελικά στην ζωή μας έχουμε όλοι τους φρουρούς μας. Δεν τους επιλέγουμε, η ζωή μας τους φέρνει στον δρόμο μας. Να είναι εκεί να μας πάνε για μπάνιο όταν εμείς θέλουμε, να πιούνε από το ποτό μας να τσεκάρουν αν είναι τόσο υπέροχο όσο λέω εγώ πιθανότατα…

Υπάρχουν γύρω μας για να κάνουν κι άλλα… να τους ακούμε να λένε πόσο μοναδικοί είμαστε. Υπέροχη συζήτηση αυτή. Βλέποντας μια ταινία σήμερα παρατήρησα μια σκηνή που ένας μπάρμαν γέμιζε ποτήρια με σφηνάκια. Να ποιοι είναι οι φρουροί μας… αυτοί που θα πουν + 1 σφηνάκι για τον Κωνσταντίνο π.χ., βλέπεις δεν έχει νόημα γι αυτούς να πιούνε το σφηνάκι τους αν δεν το τσουγκρίσουν με μένα ή με σένα πριν.

Υπάρχουν που λέτε κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί να πουν το «Ωπα λίγα λόγια σε μένα για τον Κωνσταντίνο». Δεν είναι απαραίτητα φίλοι οι φρουροί. Μπορεί να είναι σύντροφοι, μπορεί να είναι γνωστοί, μπορεί να είναι συνεργάτες, στην τελική μπορεί να είναι ο άσχετος που μπορεί να μας βλέπει στην σχολή κάθε μέρα και επειδή του αρέσει η καλημέρα που λέω όταν μπαίνω στο καφέ να θέλει να σε υπερασπιστεί για την θετική ενέργεια που του μεταδίδεις κάθε φορά, αν και μπορεί να μη σου περισσεύει.

Είναι αυτοί που θα σου κάνουν like στο status στο facebook απλά και μόνο για να σου πουν πόσο γαμάτος είσαι. Πως ασπάζονται και σέβονται αυτό το δήθεν φαινομενικά βαθύ που έγραψες, που δεν είναι τίποτα άλλο από μπηχτές που αφορούν ένα κομμάτι του παρελθόντος ή του παρόντος μας, που τις κάνουμε να φαίνονται αλλιώς μέσα από την βιτρίνα της φιλοσοφίας.

Δύσκολο να βρεις φρουρούς στις μέρες μας. Η διάθεση υπάρχει, και από τους μεν και από τους δε. Το υλικό όμως δεν υπάρχει. Ας σημαίνει ότι θέλει αυτό που έγραψα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω περισσότερο. Είναι σαν να θέλω να πάρω καινούριο αμάξι, να έχω έτοιμα τα λεφτά και να μην βρίσκω κάποιο να μου αρέσει…

Είναι διέξοδος και αμυντικός μηχανισμός του ανθρώπου να είναι ο φρουρός και να έχει φρουρούς. Θες να υπερασπιστείς κάποιον γιατί ξέρεις πως αν το μάθει, θα είσαι σημαντικός μετά για εκείνον. Θες να σε υπερασπίζονται γιατί αν δεν έχεις φρουρούς, μπορεί να μην είναι σίγουρο πως την επόμενη φορά θα έχεις κ εσύ το σφηνάκι σου στον γύρο που έρχεται…

Δεν είναι φιλία, δεν είναι υποχρέωση. Είναι μια σπίθα… που μου λείπει και θέλω να την ξαναδώ. Πολύ σύντομα. Γιατί τελικά από την ώρα που εμφανίστηκε αυτή η σπίθα στην ζωή μου όλα μου πάνε καλύτερα και εσύ ήσουν εδώ να τα ομορφαίνεις ακόμα περισσότερο.

Κ.Α.

Κάπου στου δρόμου τα μισά…

Ακριβώς εκεί βρίσκομαι.

Τώρα θα μου πείτε, και τι μας το λές; Σας απαντώ ότι αν δεν σας ενδιαφέρει μην διαβάσετε τα παρακάτω.

Το να βρίσκεσαι στα μισά μιας πορείας έχει και θετικά και αρνητικά. Σίγουρα έχεις διανύσει την μισή πορεία προς έναν προορισμό, και μπράβο σου! Έχει την εμπειρία της μισής αυτής διαδρομής, την σοφία που σου αφήνει ο κάθε μικρός σταθμός του δρόμου που έχεις επιλέξει να πορευθείς.

Έχει και τα αρνητικά όμως… Κατ’ αρχήν ο προορισμός είναι ακριβώς σε άλλη τόση απόσταση που σημαίνει πως έχεις να μάθεις ακόμα τόσα, μη σου πω και παραπάνω, να βιώσεις μεγαλύτερες εμπειρίες, να γνωρίσεις καλύτερους ή διαφορετικούς ανθρώπους αλλά κυρίως να διαχειριστείς ισχυρότερα εμπόδια.

Η ζωή τελικά είναι σαν τα Super Mario που έπαιζα στο Game Boy Colour που μου είχε πάρει η μαμά μου να παίζω και της έσπαγα τα νεύρα βάζοντας συνέχεια στο On τον ήχο του παιχνιδιού.

Όσο πλησιάζεις λοιπόν στο τέλος, στην «μάνα», στο κάστρο ή ό,τι άλλο βρισκόταν στο τέλος κάθε πίστας συναντάς και τον δράκο. Τον αντιπαθέστατο αυτό φρουρό της τελικής πύλης που σου πέταγε με διαφορετικό τρόπο φωτιές να σε κάψει και να δεις και να ξαναδείς για πολύ καιρό το GAME OVER, μέχρι που να βρεις τον μαγικό συνδυασμό κουμπιών και δευτερολέπτων ώστε να τον εξουδετερώσεις και να πας πια στην πολυπόθητη πύλη.

Μόλις ανοίξει όμως; ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ κύριε Super Mario.

Πιστέψτε με Super Κωνσταντίνος δεν είμαι κι όμως δράκους σκότωσα πολλούς. Όμως πάντα έχω θέμα με το να ξεκινήσω την νέα πίστα. Που να βρω το κουράγιο πια; Πόση σοφία να μαζέψω από τις κατά τα άλλα ωραίες μάχες που λατρεύω να κερδίζω;

Στην πράξη είναι δύο οι παράμετροι που με ενδιαφέρουν στις μάχες αυτές. Σαφέστατα θέλω να τις κερδίζω… Μα με το σπαθί μου, μα με την στρατηγική μου, μα με λίγο πιο ύπουλα μέσα καμιά φορά.

Από την άλλη όμως είναι που μάχομαι και στο καλό μου κουστούμι και δε θέλω ούτε να το γδάρω, ούτε να το ματώσω, ούτε καν να το σκονίσω. Είναι δύσκολο να κάνεις ξιφασκία φορώντας Tom Ford, εμένα όμως δεν μου επετράπη από τη ζωή ή την παιδεία μου να φορέσω φόρμα εργασίας, έστω κι αν αυτή ήταν D-Squared.

Κάπως έτσι ένιωσα χτες. Έχοντας κάνει όλη αυτήν την διαδρομή, θεωρώντας πως κέρδισα τις μάχες μου σε κάθε στάδιο που προκλήθηκα να δώσω μια παράσταση, κρατώντας άφθαρτο το προαναφερθέν Tom Ford επίσημο ένδυμα, είδα απέναντι μου άλλη μια πόρτα που πρέπει να ανοίξω και να τερματίσω μια πίστα. Φυσικά είδα και τον δράκο της περίπτωσης μας να μου χαμογελάει αυτή τη φορά και εγώ πρέπει να καταλάβω τα τρωτά σημεία των βολών του και τις νεκρές γωνίες ώστε να τον εξουδετερώσω…

Για να δούμε, θα τα καταφέρω και αυτήν την φορά…?

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…]