Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να διακρίνω κυρίως το πόσο χαμογελάνε. Αν μπορούσα να επιλέξω τι θέλουν να θυμούνται από μένα όταν πια δε θα είμαι εδώ θα έλεγα να θυμούνται πως όλους ήθελα να τους βλέπω χαρούμενους. Αυτή θεωρώ πως είναι η αποστολή της ζωής μου.
Πάνω σε αυτό λοιπόν πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι… Άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένα αλλά και άνθρωποι μονάχοι. Άνθρωποι που η ιδιοτροπία κάποιων ψυχικά ανάπηρων ατόμων τους άφησε εκεί να στέκουν σαν κεριά που παλεύουν με τον αέρα για να κρατήσουν την φλόγα τους λαμπερή και ακμαία.
Πολλές φορές ακούμε από τα μέσα πως άνθρωποι που είχαν αφιερώσει την ζωή τους στο γέλιο, τη χαρά των υπολοίπων μέσα τους ήταν πιο μόνοι από όλους τους άλλους. Είναι άσχημο μέσα σου να νιώθεις μόνος. Για τον άλφα ή βήτα λόγο όλοι λίγο ως πολύ έχουμε στιγμές μοναξιάς, άλλοι λιγότερες, άλλοι περισσότερες. Δεν ξέρεις ποτέ τι είναι καλό κατά την γνώμη μου. Να είσαι με παρέα ή να είσαι μόνος; Αλλά μιλάω και στις δύο πλευρές από ουσιαστικής άποψης.
Το κλάμα είναι το αντίθετο του γέλιου. Εγώ θα έλεγα πως είναι ο καλύτερος φίλος του. Δεν είναι τυχαίο που κλαίμε από τα γέλια. Ίσως είναι το επόμενο βήμα από το γέλιο. Ίσως πάλι να κλαίμε στα άσχημα επειδή η κατάσταση έχει υπερβεί τις αντοχές μας και είναι γελοίο να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι άρα κλαίμε. Για σκεφτείτε το…
Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν…. Άνθρωποι που έχουν τα πάντα. Κι όμως είναι τόσο φτωχοί. Εμένα η ζωή αν και τσιγκούνα στο θέμα της καλοτυχίας μου έδωσε μια ευλογία. Να μην αισθανθώ ποτέ εντελώς μόνος. Αλλά ξέρετε… μόνοι αισθανόμαστε όταν δεν έχουμε γύρω μας ανθρώπους που αγαπάμε. Αν αυτός ο ένας λοιπόν που έχουμε και δεν μιλώ απαραίτητα για σύντροφο ερωτικό φύγει από τη ζωή τι κάνουμε; Εκεί είναι η πραγματική μοναξιά, να βλέπεις τα αστέρια και να λες άραγε με βλέπεις; Με ακούς; Με προσέχεις; Πού είσαι; Γιατί; Γιατί σε σένα; Γιατί σε μένα;
Η μοναξιά όμως ξέρετε δεν οφείλεται μόνο στους μοναχικούς. Οφείλεται και στους άκαρδους. Αυτοί οι μόνοι, δεν το ήθελαν να είναι έτσι. Όπως και κανένας τυφλός δεν επεδίωκε ποτέ να χάσει το φως του. Έτσι και αυτοί. Δεν επεδίωκαν να τους ξεχάσουν. Γιατί ο θάνατος δεν γυρνάει, η αδιαφορία όμως; Η έλειψη ανθρωπιάς; Το αλύγιστο βλέμα ενός κλητήρα που με περισσή χαρά σου παίρνει το βιος σου; Η τελευταία λέξη ενός χωρισμού μιας σχέσης που για χάρη της καλώς ή κακώς έχεις μείνει στον κόσμο αυτό έσυ και η καρδιά σου;
Μήπως ήρθε η ώρα στο κατώφλι του νέου έτους να κάνουμε την αυτοκριτική μας;
Υ.Γ. Πηγή έμνευσης και αφορμή αυτού του άρθρου ήταν το 11ο επεισόδιο της σειράς «Άγρια Παιδιά» του Mega και της εξαιρετικής ερμηνείας της Μάρθας Καραγιάννη.
Σ' αγαπάω..Μα είναι αργά...
Πριν από 3 χρόνια